Zo ga ik om met mijn vermoeidheid
Vorig jaar had ik een zware opstoot van mijn Crohn. Nu is mijn ziekte gelukkig alweer een tijdje onder controle. Eigenlijk gaat alles nu goed: ik heb een vriend, werk als verpleegkundige en woon sinds kort alleen. Soms heb ik wel last van vermoeidheid, zeker als ik te veel weekends na elkaar gewerkt heb.
Ik werk deeltijds in een ziekenhuis, en in het weekend werk ik als zelfstandige thuisverpleegkundige. Ik doe dat heel graag, al is het best zwaar. Ik probeer een weekend op de twee vrij te houden om wat uit te rusten, maar dat lukt me niet altijd. Nu heb ik bijvoorbeeld vier weekends na elkaar gewerkt, en dan ook nog eens tijdens de week. Dat voel ik echt. Dit weekend doe ik helemaal niets. Ik blijf gewoon thuis, en haal mijn rust en slaap in.
Vermoeidheid blijft
Die rust heb ik écht nodig. Het is gek: mijn ziekte is onder controle, maar die vermoeidheid blijft hardnekkig aanwezig. Ik denk dat veel mensen met Crohn dat wel herkennen. Als ik niet rust, voel ik me zo moe en ben ik veel rapper gefrustreerd en lastig.
Er was iemand die tegen mijn vriend had gezegd “denk toch maar twee keer na vooraleer je een relatie begint met haar”.
Het helpt niet dat ik zo slecht slaap, ik heb nog altijd heel veel last van mijn rug. Een goede nachtrust is het allerbelangrijkste. Gelukkig heb ik wel een aantal trucjes om mij te ontspannen. Ik kan heel rustig worden van muziek, bijvoorbeeld. En ook met mijn hondje spelen of wandelen ontspant me helemaal.
Niet iedereen is even begripvol
Sinds een klein jaartje heb ik een vriend. Ook hij helpt me om beter te luisteren naar mijn lichaam. Hij wijst me er soms op dat ik beter op tijd in mijn bed kruip, bijvoorbeeld. Hij begrijpt het als ik zeg dat ik te moe ben om iets te doen. Hij is zo lief, begripvol en verdraagzaam.
Mijn vriend is een goede vriend van mijn broer. We kenden elkaar dus al een beetje voor we verliefd werden. Vanaf het begin wist hij dat ik de ziekte van Crohn heb. Hij heeft me direct duidelijk gemaakt dat hij daar helemaal geen problemen mee heeft. Dat blijft toch altijd een beetje spannend: hoe gaan ze reageren als je zoiets vertelt? Zo was er iemand die tegen mijn vriend had gezegd “denk toch maar twee keer na vooraleer je een relatie begint met haar”. Zo zie je dat er toch nog altijd mensen zijn die geen begrip hebben voor de ziekte.