Wandeltocht van 14 dagen met een stoma? Check!
Ik leef al met de ziekte van Crohn sinds ik een kind was. Nooit heeft dat me tegengehouden om actief te zijn. Integendeel: ik heb altijd intensief gesport. En mijn fysieke conditie helpt me sneller te herstellen van mijn operaties.
Van de Tour de France tot de Tour du Mont Blanc
Het begon met basketbal toen ik een kind was. Daarna raakte ik verslaafd aan fietsen. Ik werd lid van een club, nam deel aan amateurwedstrijden en ben heel trots op mijn prestaties.
Mijn hoogtepunten? In 2009 fietste ik 24 uur solo op een circuit. Gedurende die 24 uur reed ik gemiddeld 33 km/u, met maar twee pauzes van 10 minuten. En in 2013 reed ik de hele Tour de France in drie weken tijd. Dezelfde route als die van de beroepsrenners, maar dan een paar dagen eerder. De Tour du Mont Blanc reed ik in één dag – weer op de fiets. Die tocht heeft als reputatie de zwaarste dagrit ter wereld te zijn.
Zonder de ziekte van Crohn zou ik dat allemaal niet gedaan hebben, daar ben ik van overtuigd. Ik wil mezelf bewijzen dat ik het wel kan.
De GR20 met een stoma
Dat was allemaal voor mijn stoma: sinds 2017 draag ik een zakje. Maar mijn stoma weerhoudt me er niet van om te blijven sporten. Ik ben gewoon van extreem naar ‘redelijk’ gegaan. Mijn laatste uitdaging was dit jaar. Ik wandelde de GR20 op Corsica: 14 dagen lang stappen, en dat met enorme hoogteverschillen en met 13 kilo op mijn rug. Het was fysiek erg zwaar. Maar het was een prachtige ervaring.
Sport ik of niet? Het dilemma als je de ziekte van Crohn hebt
Veel mensen veroordelen je als je ziek bent en toch zo veel blijft sporten. Ze begrijpen het niet. Ze denken: als je ziek bent, moet je rusten. Dan mag je je lichaam niet te veel belasten. Dat is wel waar, en zeker als ik ernstige opstoten van de ziekte heb, is er niets dat me kan helpen. Het enige wat ik dan kan doen, is stoppen met eten om mijn darmen te laten rusten. Maar vasten is al snel problematisch voor mijn lichaam. Ik heb heel weinig vetmassa, en dus weinig reserves om uit te putten. Ondervoeding en uitdroging zijn dan al heel snel het gevolg.
Toch heb ik er nood aan om elke dag intensief te sporten. Tijdens periodes van opstoten, rust ik zoveel mogelijk, ik kan niet anders. Maar zodra ik kan, begin ik opnieuw te sporten. Dat hoort bij mij, mijn lichaam is dat gewoon en ik put er mijn mentale kracht uit. Trouwens, geen enkele dokter heeft me ooit verteld dat ik te veel sport.
Morgen moet ik opnieuw onder het mes. Ik heb er alle vertrouwen in: ik weet dat mijn lichaam snel herstelt na dit soort operaties. Waarom? Omdat ik zoveel sport, daar ben ik zeker van.