Door mijn Crohn werk ik als verpleegkundige
Mijn diagnose van de ziekte van Crohn kreeg ik in het zesde middelbaar. Net op een moment dat ik erg bezig was met wat ik zou studeren. Het was een heel moeilijk jaar voor mij omdat ik zoveel ziek was, en ik vond veel steun bij de verpleegkundigen van het ziekenhuis. Dat gaf voor mij de doorslag om zelf verpleegkunde te studeren.
Vandaag werk ik voltijds als verpleegkundige bij het CLB. Ik volg medische onderzoeken van kinderen op, dien vaccinaties toe, ondersteun contacttracers enzovoort. Mijn job is 9-to-5, en niet zo zwaar als die van een verpleegkundige in een ziekenhuis. Ik heb ook heel wat minder stress. Dat is heel bewust: ik heb een job met niet te veel stress nodig. Ik denk niet dat ik de stress en vermoeidheid in een ziekenhuis zou aankunnen.
Diagnose ziekte van Crohn
Mijn keuze om verpleegkundige te worden komt zeker door mijn ziekte. Ik kreeg de diagnose toen ik in het zesde middelbaar zat, net op een moment dat we begonnen na te denken over wat we na het secundair wilden doen. Ik had een moeilijk laatste jaar omdat ik zoveel afwezig was door mijn ziekte: ik had toen enorm veel last van buikpijn.
Daarom raadden ze me op school aan om voor een korte opleiding te kiezen. Vooraleer ik ziek werd, wilde ik rechten studeren. Al sprak ook een medisch beroep me best aan. Ik had niet echt een passie of iets dat ik erg interessant vond. Dat maakte het voor mij heel moeilijk om te beslissen. Ik vind het trouwens veel te vroeg om op je zeventiende al te kiezen wat je voor de rest van je leven wil doen. Vandaag ben ik heel blij dat ik niet voor rechten heb gekozen.
Werken als verpleegkundige
In de periode dat we moesten kiezen, kwam ik elke acht weken in het ziekenhuis voor mijn behandeling. Ik zag er wat een verpleegkundige betekent voor de patiënten. Zeker als je een chronische ziekte hebt, is het belangrijk dat iemand je goed opvangt. En dat je bij iemand terechtkan voor een deugddoende babbel.
Uiteraard zijn technische vaardigheden belangrijk voor een verpleegkundige, maar minstens even belangrijk is de gave om je te verplaatsen in de patiënt en precies aan te voelen wat die nodig heeft. Dat maakt het grote verschil. Respect en empathie voor de patiënt zijn cruciaal.
Kinderen met darmproblemen
Via mijn werk bij het CLB kom ik vaak in contact met kinderen die darmproblemen hebben. Als Crohnpatiënt denk ik dan meteen het ergste en schieten er allerlei mogelijke onderzoeken door mijn hoofd. En inderdaad: sommigen krijgen uiteindelijk de diagnose van Crohn of colitis ulcerosa. Ik vertel ze niet dat ik zelf Crohn heb, omdat ik werk en privé toch liever gescheiden houd. Maar ik weet wel wat er in hen omgaat, dus probeer ik goed te luisteren en hen op de juiste manier te ondersteunen.