Zware opstoot tijdens de coronacrisis
Vijf jaar geleden kreeg ik mijn diagnose van colitis ulcerosa. Sindsdien verliep mijn ziekte met ups en downs: opstoten en remissies volgden elkaar op. Toen de eerste coronagolf ons land overspoelde, kreeg ik een serieuze opstoot. Ik ben nog altijd niet helemaal hersteld.
Niemand lastigvallen met mijn problemen
Tijdens de eerste lockdown durfde ik niet naar de dokter gaan. Ik wilde niemand lastigvallen met mijn problemen. Op dat moment waren de ziekenhuizen overspoeld, en ik was ervan overtuigd dat ik niet ziek genoeg was. Ze hadden daar wel dringender dingen te doen dan zich met mij bezighouden, dacht ik.
Nergens naar het toilet
Maar intussen ging het van kwaad naar erger. Ik voelde me vreselijk. Ik kon nog geen vijf minuten de deur uit! Ik kon nergens naar het toilet, omdat alles gesloten was. Dus zat ik echt aan huis gekluisterd. Mijn boodschappen liet ik door de thuiszorghulp leveren, want ik kon niet naar de supermarkt zonder accidentje. Gelukkig kent mijn apotheker mijn verhaal, en liet hij me altijd naar het toilet gaan. Want ook al is die apotheek bij mij om de hoek, zelfs daar kon ik niet naartoe zonder accidentje.
Zware opstoot
Uiteindelijk ben ik in de zomer toch naar de dokter gestapt. De dokter zag direct dat ik een zware opstoot had. Ik voelde me zo verzwakt. In het ziekenhuis gaven ze me onmiddellijk een infuus, want ik had blijkbaar ook bloedarmoede. Mijn ijzerwaarden stonden heel laag. De dokter heeft me toen op het hart gedrukt dat het wel degelijk belangrijk is om regelmatig op consultatie te komen. Alleen zo houd je de colitis onder controle. Dat besef ik nu wel.
Zoektocht naar een behandeling
Sindsdien heb ik een aantal behandelingen uitgeprobeerd, maar ze sloegen niet aan. Vandaag ben ik ongeveer acht weken ver in een nieuw behandelingstraject, dat meer op mijn immuunsysteem werkt. Ik ga regelmatig langs bij mijn arts voor een tussentijdse evaluatie. Hij luistert naar mijn frustraties en voelt echt mee met mij. Gelukkig maar, want dat heb ik echt nodig.
De bezoekjes aan het ziekenhuis voelen eigenlijk aan als daguitstapjes. Ik zit thuis tijdens deze coronacrisis, en omdat ik alleen woon voel ik me redelijk geïsoleerd. Af en toe ga ik wel eens wandelen met vrienden, en we bellen regelmatig. Maar toch. De gesprekjes met lotgenoten die ik leer kennen in de wachtzaal, met mijn IBD-verpleegkundige en met mijn vrienden zorgen ervoor dat ik het niet opgeef. Nu hoop ik dat mijn behandeling aanslaat. Ik ben een vechter, ik geef niet op!
Lees meer verhalen over hoe andere colitispatiënten omgaan met hun behandeling.