Ik wou geen pijn, dus ik at niet meer
Jarenlang had ik last van heel wat kwaaltjes: buikpijn, psoriasis… Maar pas toen mijn ouders me naar de dokter sleurden, kreeg ik mijn diagnose. De ziekte van Crohn.
‘Eet je wel genoeg?’ Die vraag kreeg ik vroeger heel vaak naar mijn hoofd geslingerd. Of ‘Ben je wel gezond?’ en ‘Je bent zo mager’. Ik nam me dan telkens voor om een paar kilo’s bij te komen.
Dat leek me niet zo moeilijk. Ik moest gewoon meer eten, dacht ik. Maar hoe hard ik mijn best ook deed, het leverde allemaal helemaal niets op. De pijl van de weegschaal leek wel vastgeroest. Op mijn zestiende ontdekte ik eindelijk waarom: de ziekte van Crohn.
Psoriasis
Het eerste echte symptoom in de jaren voor mijn diagnose was de psoriasis waar ik plots last van kreeg. Ik wist niet wat er gebeurde! Toen ik op een dag mijn haar kamde, ontdekte ik de schilfers. Mijn handen, armen en zelfs de vloer zaten helemaal onder het samenklonterende witte poeder.
Mijn mama belde direct naar een dermatoloog. De volgende dag mochten we al langskomen. ‘Psoriasis’, wist de dokter meteen. Op te lossen met een zalf. Dat er meer aan de hand kon zijn en het een teken aan de wand was, daar hielden we toen geen rekening mee.
Ondraaglijke buikpijn
De signalen waren er nochtans wel. Want al die tijd had ik ook erg vaak buikpijn. Soms was het zo erg dat ik flauwviel. De eerste keer dat ik zo erg buikpijn had, was in Italië.
Ik ben opgegroeid in hartje Antwerpen, maar mijn papa komt uit Italië, en zijn familie woont er nog altijd. Elk jaar gingen we er op vakantie. En dan organiseerde mijn oma heerlijke typisch Italiaanse etentjes, met pasta, vlees, kazen, lekkere sauzen en gebakjes als dessert.
Na een van die etentjes kreeg ik plots een stekende pijn in mijn buik. Ik schrok enorm hoe intens die pijnscheut was. Wat ik ook deed om de pijn te verzachten, over mijn buik wrijven, mijn benen heen en weer bewegen: niets hielp. Ten einde raad liep ik naar het toilet, om daar te wachten totdat mijn krampen over zouden gaan. En inderdaad, ze gingen over.
Het bleef jammer genoeg niet bij die ene keer. Vanaf dat moment kreeg ik meer en meer buikpijn. Ik vond dat wel vreemd, maar maakte me er nog geen zorgen over.
Minder eten
Op den duur kreeg ik elke keer na het eten buikpijn. Ik wou geen pijn, dus ik at niet. Of toch zo weinig mogelijk. Ik nam bijvoorbeeld maar één boterham mee naar school. Mijn vriendinnen vroegen me waarom ik zo weinig at, en intussen probeerde ik de pijn in mijn buik weg te duwen. Ik werd slap en futloos en wilde de hele tijd slapen.
Het frustreerde me enorm dat ik zoveel pijn had, en dat ik altijd zo moe was. Daardoor werd ik een lastige puber. Ik wist geen blijf met mezelf, en mijn frustraties reageerde ik af op mijn ouders. Omdat het zo niet verder kon, maakten ze achter mijn rug een afspraak bij een gastro-enteroloog.
Die afspraak bleek een goede zet te zijn. Al bij de eerste echografie vertelde de dokter dat hij vermoedde dat ik de ziekte van Crohn had. Een paar dagen later bevestigde een helse colonoscopie dat nieuws. Zonder veel uitleg en met een voorschrift voor medicatie werd ik toen naar huis gestuurd.
Later hoorde ik dat die vreselijke buikpijnen kwamen door vernauwingen in mijn darmen. Die waren al zo ver gevorderd dat ze tijdens een operatie bijna 30 centimeter darm hebben moeten wegnemen.
Boek voor begrip
Nu, tien jaar later, heb ik een boek geschreven. Over hoe ik ontdekte dat ik ziek was, en wat de ziekte met mij heeft gedaan. Ik heb dat vooral gedaan om de ziekte meer bekendheid te geven. Mensen weten niet goed wat de ziekte inhoudt. Ze beseffen niet dat het helemaal niet als een buikgriep is. “Je ziet er niet ziek uit”, zeggen ze, en dan denken ze dat alles in orde is. Ik hoop dat er met het boek meer begrip komt voor mensen met Crohn.