Solliciteren: open kaart spelen of niet?
Als voorzitter van de patiëntenvereniging krijg ik heel wat vragen van patiënten over omgaan met sollicitaties. Moeten ze het zeggen of niet? Dat is natuurlijk een individuele beslissing, iedereen kan dit het best zelf inschatten.
Zelf heb ik altijd open kaart gespeeld omwille van de vertrouwensband die je wil opbouwen met je werkgever. Bij mij is het altijd goed uitgedraaid, maar dat is zeker niet bij iedereen het geval. Ik herinner me een jongeman die bij de vereniging aanklopte voor advies. Hij had gesolliciteerd en was eerlijk geweest over zijn medische toestand. Hij werd geweigerd op basis van zijn ziekte. Zijn werkgever vreesde dat hij te veel afwezig zou zijn, een vooroordeel waar veel patiënten tegenaan botsen. We zijn toen tussen gekomen als vereniging en hebben zijn zaak bepleit. Met succes.
Discriminatie?
Zo’n voorval toont aan hoe nodig het blijft om het grote publiek, en de werkgevers daaronder, te informeren over onze ziekte. De kennis vandaag is al beter dan 10 jaar geleden, maar we zijn er nog niet. Zolang mensen geweigerd worden door werkgevers op basis van hun ziekte hebben we als vereniging nog veel werk aan de winkel. Patiënten die te maken krijgen met een weigering laten het daar meestal bij en hopen op meer begrip bij een volgende sollicitatie. Ze weten vaak niet dat ook in dergelijke situaties hun rechten als patiënten worden geschonden.
1 op 360
Initiatieven als een IBD-dag helpen omdat we zo aandacht krijgen in de pers. Die persaandacht is ook niet onterecht als je bedenkt dat er in België meer dan 30.000 IBD-patiënten zijn, 1 op 360 Belgen lijdt aan Crohn of aan colitis ulcerosa, dat is veel. En heel wat patiënten werken, of willen werken. Dat potentieel mogen we niet aan de kant schuiven als maatschappij.