Geen enkele behandeling werkte

karolien_driesluyten12-scaled-1

Volgend jaar is het twintig jaar geleden dat ik de diagnose van de ziekte van Crohn kreeg. Sindsdien heb ik echt alle mogelijke behandelingen en medicijnen geprobeerd. Niets hielp.

Van sommige behandelingen kreeg ik ernstige bijwerkingen, andere werkten helemaal niet. Gelukkig waren er ook momenten waarop medicatie mij erbovenop hielp. Jammer genoeg was dat maar tijdelijk. 

Zo’n drie jaar geleden was er eindelijk een medicijn dat mij hielp op een moment dat ik echt wanhopig begon te worden. Maar zelfs bij die behandeling kwamen de symptomen na een tijdje weer helemaal terug. Dat medicijn was voor mij de allerlaatste optie: mijn behandelende artsen vertelden me dat ze me geen andere behandelingen meer konden aanbieden. Stoppen was op dat moment geen optie: ik was bang dat de symptomen dan nog erger zouden worden.

De sprong gewaagd

Intussen probeer ik me geestelijk zo goed mogelijk te verzorgen. Ik bezoek regelmatig een therapeut, mediteer en omring me zoveel mogelijk met mensen bij wie ik me goed voel. Gezondheid is zoveel meer dan voeding, rust en lichaamsbeweging. Op een bepaald moment voelde ik me zo goed dat ik de sprong gewaagd heb: ik ben gestopt met mijn behandeling.  

In het begin voelde dat een beetje als wandelen zonder krukken. Of de allereerste keer fietsen zonder zijwieltjes. Ik moest mijn evenwicht zoeken. Ik stond er alleen voor, en dat was best eng. 

En inderdaad: de symptomen flakkerden weer op. Maar ik bleef kalm, en vertrouwde erop dat ik ze onder controle zou krijgen. Nu ben ik drie maanden medicijnvrij, en het gaat goed met me. Mentaal voel ik me goed, en dat komt mijn gezondheid alleen maar ten goede. 

Het was een heel moeilijke beslissing, die je zonder je arts niet kan maken. Mijn behandelende arts blijft mij en mijn ziekte opvolgen: regelmatig ga ik op controle. 

Lees meer over de thema’s die in dit artikel aan bod kwamen: