Elkaar nemen zoals je bent
Ik dacht dat ik buikgriep had. Ik had enorm veel last van buikkrampen, die nog erger waren dan weeën. Ik kon niet meer lopen van de pijn. Eten lukte ook niet meer. Niets van medicatie tegen krampen hielp. Toen hoorde ik van de dokter dat ik pancolitis had. Mijn gezin heeft probleemloos mijn ziekte aanvaard.
Niet zomaar een buikgriepje
Pancolitis is een vorm van colitis waarbij de hele dikke darm ontstoken is. Achteraf bleek dat je daarbij niet zomaar een geneesmiddel tegen buikkrampen mag innemen. Ik heb dat sindsdien nooit meer in huis. Ten tijde van de diagnose woonden onze beide kinderen nog thuis. Ze waren al groot waardoor zij mij konden helpen. Ik had niet te klagen. De laatste jaren dring ik er bij hen op aan om zich te laten controleren, want colitis is soms erfelijk.
Carpoolteam
Mijn man heeft epilepsie van bij zijn geboorte. Toen ik hem leerde kennen, vertelde hij het me meteen. Maar wat het precies inhoudt, leerde ik pas achteraf. Pas 16 jaar later heb ik bij hem een epilepsieaanval van dichtbij meegemaakt. Dat was heel heftig. Het zijn dingen die je van elkaar moet aanvaarden. Mijn man heeft probleemloos mijn ziekte aanvaard en is heel geduldig als ik ’s ochtends niet onmiddellijk kan vertrekken door de vele toiletbezoekjes.
Ook de kinderen hebben leren aanvaarden dat we ons leven moeten aanpassen aan onze gezondheidstoestand. Mijn man mag door zijn epilepsie niet vliegen en niet met de auto rijden. Ik rij altijd. Toen de kinderen nog thuis woonden, hebben we veel gecarpoold om op het werk en op school te geraken. Iedereen reed een stuk mee in dezelfde auto, en we leerden om te wachten op elkaar om samen terug te keren. Je past je aan, aan de situatie en aan elkaar.