Claim je leven terug met een pouch
Ik heb nu drie jaar een pouch. Dat klinkt misschien verschrikkelijk, maar is het zeker niet. Mijn leven voor en na de pouch is een wereld van verschil. Ik heb térug een leven, ik kan weer zo goed als alles doen. Ervoor lukte niets meer, dat was pas verschrikkelijk.
In vergelijking met een perfect gezonde mens zal ik nooit meer honderd procent fit zijn, dat klopt. Ik heb bijvoorbeeld nog altijd last van vermoeidheid. Maar ik kijk niet naar wat ik niet kan, ik zie door mijn pouch vooral winst op zo veel verschillende domeinen van mijn leven. Professioneel, sociaal, privé en fysiek.
Terug voor de klas
Professioneel kon ik dankzij mijn pouch terug halftijds aan het werk. Dat werkritme paste perfect bij mij. Elke voormiddag gaf ik tot vorig schooljaar les aan het vierde leerjaar. In de namiddag was ik thuis en kon ik rusten, want dat heb ik nodig. Ik sta niet meer voltijds voor de klas maar als ik er ben, ga ik er keihard voor. Voltijds werken is geen optie meer, omdat ik door mijn fragiele immuunsysteem snel weer zou crashen.
Ik was enorm opgelucht dat ik terug voor de klas kon staan want ik doe het supergraag. Het enige vervelende is dat ik elk jaar opnieuw administratief moet bewijzen dat ik ziek ben en daardoor niet voltijds kan werken. Zeker voor mensen met een chronische ziekte zou dat simpeler moeten kunnen.
Met ups en downs
Fysiek voelde ik me lange tijd veel beter. De plotse drang om naar het toilet te gaan was verdwenen en dat gaf veel rust. Voor mijn operatie raakte ik soms niet op tijd van mijn keuken naar het toilet. Ik heb ondertussen ook geleerd hoe ik zelf kleine probleempjes kan oplossen. Maar onlangs heb ik een paar weken in het ziekenhuis doorgebracht met een serieuze infectie. Daar moet ik nu weer tijd nemen om te herstellen. Mijn vooruitzicht om dit schooljaar elke voormiddag als zorgleerkracht in het tweede, derde en vierde leerjaar bij te springen, staat dus on hold. Een grote teleurstelling.
Het ideale scenario blijft dus genezen, maar dat zit er voorlopig niet in. Dan is een pouch voor mij de beste oplossing. Het is heftig in het begin want het is een zware operatie en revalidatie. Ik heb er mijn leven mee terug geclaimd.
Op stap met de hond
Tot mijn recente terugval was ook mijn sociaal leven dankzij mijn pouch weer tot leven gewekt. Ik kon terug afspreken met vrienden, ook op verplaatsing. Ik durfde zelfs meerijden met iemand nu ik toiletbezoeken beter kan plannen. Als de drang opkomt, hoefde ik niet meer direct naar het toilet te rennen. Ik kon zelf boodschappen doen, iets wat ik jarenlang niet durfde uit angst voor een ongelukje. Of met onze puppy gaan wandelen. Dat deed ik elke dag, weer of geen weer, omdat zo’n jong hondje nu eenmaal veel moet bewegen. En ik dus ook. Vroeger zou ik mezelf nooit kunnen oppeppen voor een wandeling, maar dat hondje krijgt me uit de zetel en ik voelde me een pak beter.
C-ANPROM/BE/IBDD/0324 Nov 2024
Disclaimer: Deze blogpost is gebaseerd op de persoonlijke ervaring van een patiënt en is niet bedoeld als medisch advies. De inhoud van dit artikel mag niet worden opgevat als een vervanging voor professioneel medisch advies, diagnose, of behandeling. Raadpleeg altijd een gekwalificeerde zorgverlener met vragen over medische aandoeningen of behandelingen.