“Zorg toch eens voor jezelf”
Ik heb lang mijn medicatie niet genomen, zonder overleg met mijn dokter. Een heel slecht idee weet ik nu, maar ik dacht dat ik het best mijn lichaam kende. Ik ging bijna jaarlijks naar de huisarts om een nieuwe tijdelijke behandeling. Als ik me beter voelde, stopte ik meteen met alles. Ondertussen maakte ik mezelf en mijn omgeving wijs dat het niet zo slecht met mij was gesteld.
Het was pas na een gesprek met de vrouw van een collega – die verpleegster is – dat ik besefte dat het zo niet verder kon. “Het is niet normaal dat je zo in je eigen wereldje zit. Draag nu toch eens zorg voor jezelf”.
Dat was echt een wake-up call. Ik had gewoon niet het gevoel dat ik tijd had om voor mezelf te zorgen. Ik schaamde me ook omdat ik het zo ver had laten komen. Haar woorden zetten me aan om het ziekenhuis te bellen voor een afspraak. Dat was acht jaar na de geboorte van Lars.
Zoeken naar de juiste medicatie
De gastro-enteroloog vroeg zich oprecht af hoe het al die jaren goed kon lopen zonder medicatie. Na een darmonderzoek bleek dat mijn volledige dikke darm ontstoken was. Dat was even slikken. Direct overschakelen op zwaardere medicatie, dus.
Het duurde zowat een jaar om de juiste medicatie te vinden. Er ging ook een ziekenhuisopname mee gepaard. Door het volledige parcours te volgen, besefte ik pas echt hoe serieus ik mijn ziekte moet nemen.
Ik was volledig uitgeput, maar bleef koppig alles alleen dragen. Tot mijn IBD-verpleegkundige Liesbeth mij vroeg waarom ik me altijd beter moest voordoen. “Als je zin hebt om te wenen, mag je dat gerust eens doen.” Toen is het er allemaal uitgekomen. Om anders om te leren gaan met mijn ziekte, ben ik ook een paar keer naar een psycholoog gegaan. Als iemand mij dat een jaar geleden had verteld, had ik ze gek verklaard. Ik ben perfectionistisch en ik wil alles in orde hebben. Maar je moet dat af en toe kunnen loslaten en dat leer ik nu stilletjes aan.
Uit mijn kooi breken
Ik raakte actief betrokken bij CCV-vzw. Ik ken de patiëntenvereniging al langer, nu zet ik me in om de vereniging bekender te maken in Oost- en West-Vlaanderen. Ik heb het mijzelf zoveel jaren moeilijk gemaakt. Door mij te engageren hoop ik dat andere patiënten het zichzelf niet zo lastig maken.
Daarom breng ik mijn verhaal. Je wereld hoeft niet stil te staan omdat je Crohn of colitis ulcerosa hebt. Ik heb gestudeerd, ik heb drie kinderen, een gezin,… Omdat ik zo lang in mijn eigen wereldje heb geleefd, breekt mijn kooi nu pas open. Zie je ziekte onder ogen en leer er positief mee omgaan. Dat wil ik meer dan ooit meegeven aan andere mensen.