Ik kon mijn ziekte niet langer negeren
Ik heb lang voltijds gewerkt. Dat verliep zeker niet probleemloos. Na mijn studies ging ik aan de slag bij een diepvriesbedrijf als bediende. Na een jaar besloot ik mijn kans te wagen bij een interimkantoor. Hun commerciële aanpak lag me niet zo en na eventjes zoeken kwam ik terecht bij een bedrijf dat ik kende van vakantiejobs.
In het begin liep alles goed. Toen ik zwanger was van Franne, kreeg ik meer last: ik was moe, ik moest ‘s ochtends soms tot 10 keer naar het toilet. Mijn collega’s hadden daar gelukkig alle begrip voor. Ze wisten dat ik colitis ulcerosa heb en maakten daar nooit echt een probleem van. Als ik wat later op het werk arriveerde, bleef ik wat langer.
Na de geboorte van Franne werd het me wel allemaal wat te veel: twee kinderen, een voltijdse job en mijn ziekte. Dat kon mijn lichaam niet langer aan, dus ik ben toen gestart met ⅘ te werken. Een goede beslissing.
Opnieuw zwanger
Ons derde kindje kwam vrij snel na Franne. Ik had niet meteen door dat ik opnieuw zwanger was omdat ik heel erg ziek was. Enkele bloedonderzoeken gaven uitsluitsel. “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws”, begon mijn dokter. “Het slechte nieuws is dat je darmen weer volledig ontstoken zijn. Het goede nieuws is dat je zwanger bent.”
Ik werd onmiddellijk opgenomen en moest mijn medicatie opnieuw opstarten. Het werd meer en meer duidelijk dat ik mijn ziekte niet langer mocht negeren. Toen pas zocht ik informatie op om mij te verdiepen in IBD.
De geboorte van ons derde kindje deed me beseffen dat ik moest veranderen van job. Mijn ouders hebben hun eigen zaak en mijn moeder stelde voor dat ik de boekhouding en administratie overnam. Dan kon ik mijn eigen uren plannen, de kinderen naar school brengen, op tijd uitrusten, … Het was de perfecte oplossing voor onze situatie. Nu doe ik er ook de administratie van Kristof zijn bedrijf bij.