Ik kan mijn ziekte moeilijk aanvaarden
De ziekte heeft mijn leven erg veranderd. Vooral sinds mijn laatste zware opstoot. Ik vind maar geen gepaste behandeling. Ik heb het moeilijk om dat te aanvaarden, en daarom praat ik af en toe met een psycholoog. Zij helpt me om alles te verwerken.
Moeilijk om gepaste behandeling te vinden
Ik heb vooral veel last van symptoomklachten. Als je naar mijn darm kijkt, is er ‘maar’ 10 tot 30 centimeter ontstoken. Dat is in principe niet zoveel. De dokters hebben ook nog nooit over een operatie gesproken. Momenteel is het moeilijk om een behandeling te vinden die aanslaat bij mij. Daarom ben ik met een experimentele behandeling begonnen, maar die is echt de hel voor mij. Ik raak er compleet van uitgeput. Ik weet ook niet of deze behandeling zal aanslaan.
Mijn oude leven is voorbij
Mijn psychologe zegt dat ik het nog niet volledig aanvaard heb dat ik ziek ben. Dat klopt wel. Ik blijf hopen dat mijn ziekte na een tijdje weer zal verdwijnen en dat ik dan de draad van mijn oude leven gewoon kan oppikken. Maar dat is niet realistisch. De ziekte is er, en ik moet dat aanvaarden.
Zorg dragen voor mijn lichaam
Als je bijna altijd pijn hebt, beleef je de dingen sowieso anders. Ik zit in een rollercoaster van emoties. Het is belangrijk dat ik zorg draag voor mijn lichaam. Daarom wil ik proberen om een goed evenwicht te vinden tussen rust en het dagelijks leven.
Ik probeer zoveel mogelijk op het ritme van mijn ziekte te leven. Maar elke dag opnieuw moet ik leren loslaten. Telkens opnieuw moet ik mijn best doen om dat ritme te volgen en me er niet tegen te verzetten. Ik probeer mijn leven te herstructureren zonder mijn dromen aan de kant te schuiven. Ik ben meer dan mijn ziekte alleen. Het is moeilijk om me er niet gewoon bij neer te leggen. Maar ik geloof, hoop en probeer. Met vallen en opstaan.