Voor mij maakt haar ziekte helemaal niets uit

Ik dacht ook dat ik niemand kende met de ziekte, tot ik het verhaal van Daisy vertelde. Plots waren er verschillende mensen in mijn omgeving met een broer, vriend of tante met de ziekte van Crohn. Dat was ervoor nooit ter sprake gekomen. Uit schaamte, omdat het nog altijd een taboe is, of gewoon uit respect voor hun privacy? Ik weet het niet.

Ik neem haar klachten altijd serieus

Een van de belangrijkste zaken die ik heb geleerd na de jarenlange zorg voor mijn chronisch zieke moeder: iedereen wil zich in de eerste plaats begrepen voelen, ziekte of geen ziekte. Daarom probeer ik Daisy altijd te helpen wanneer ik kan en neem ik haar klachten altijd serieus. Als ze zich niet goed voelt, gaan we bijvoorbeeld samen wandelen en neem ik extra taken op mij zodat zij kan ontspannen en een bad nemen. Het is een kleine moeite voor mij en het maakt tegelijk zo’n groot verschil voor haar.

Nooit getwijfeld

Ik heb nooit getwijfeld aan onze relatie en liefde omwille van haar ziekte. Ik focus er niet op en probeer het positief te bekijken, zonder te negeren dat er iets is. We hebben nu eenmaal geen andere keuze dan de ziekte te aanvaarden en er het beste van te maken. Een Crohn-patiënt is meer dan alleen zijn of haar ziekte. De ziekte maakt de persoon niet, het gaat mij om Daisy’s persoonlijkheid en uitstraling. Zo zie ik het toch, tenminste.