Mijn ziekte is vaak een spelbreker
Mijn vrienden, familie en collega’s steunen me door dik en dun. Nieuwe mensen leren kennen met mijn ziekte, dat is een andere zaak. Vooral als het aankomt op serieuze relaties. Ik was single toen ik ziek werd en ik heb sinds mijn diagnose nog geen serieuze relatie gehad.
Ik heb een paar keer iemand online leren kennen, maar als puntje bij paaltje kwam, was mijn ziekte altijd een probleem. Ik begrijp dat ook wel, maar leuk is het niet. Tot nu toe heb ik nog niemand gevonden die kan leven met mijn ziekte. Ik voel het echter niet aan als een groot gemis. Ik heb mijn job, mijn vrienden en als ik het zie zitten, doe ik iets leuk. Ik mis soms wel een partner, maar ik voel me niet eenzaam. Ik kan ook heel goed alleen zijn.
Wat ik wel echt mis, is een kind. Maar er is geen andere optie, momenteel lukt het niet om voor een kind te zorgen. Als ik bijvoorbeeld te ziek ben om te koken, dan kook ik niet. Niemand heeft daar last van. Maar ik kan niet tegen mijn kinderen zeggen: ‘mama kan niet koken, er is geen eten vanavond’. Ik ben nu 37 jaar en nog single. De kans dat ik plots veel beter word en iemand leer kennen, is vrij klein.
Ik vind dat heel jammer, maar het is nu zo. En daar moet ik me bij neerleggen. Wetende vanwaar ik kom, gaat het nu al veel beter dan 10 jaar geleden. Gelukkig is mijn zus een carrièrevrouw en kan ik me ontfermen over haar 2 kinderen, echte schatten zijn het.
Een gezellige avond met vrienden of een uitstap met CCV-vzw. Dan besef ik dat ik niet mag klagen. En ik ben echt wel gelukkig, ondanks de ziekte.