Ziek zijn staat niet in onze woordenboek
Ik ben al 17 jaar chronisch ziek, maar ik sta pas sinds kort echt stil bij wat dat inhoudt. De eerste symptomen staken de kop op in het zesde middelbaar. Ik was snel moe en moest heel vaak naar het toilet met diarree. Ik stak het op stress omwille van de overgang naar de hogeschool. De klachten gingen echter niet voorbij en de eerste ‘diagnose’ luidde spastische darm. Daar heb ik medicatie voor gekregen, maar er was niet echt sprake van verbetering.
Na een jaar van klachten, ging ik langs bij een specialist. Na een coloscopie kwam de diagnose: colitis ulcerosa. Ik stond op dat moment niet echt stil bij de diagnose. Ik was blij dat ik wist wat ik had en dat ik medicatie kreeg. Ik ben toen ook zelf niet op zoek gegaan naar extra informatie. Vooral het chronisch aspect van de ziekte drong toen nog niet door. Gewoon medicatie nemen en verder doen. Dat is ook de mentaliteit waarmee ik ben opgegroeid. Ziek zijn staat niet in het woordenboek.
Mijn ouders waren van bij de start op de hoogte van mijn ziekte. Maar er werd niet over gepraat, vooral omdat ik dat zelf niet deed. Achteraf bekeken was mijn moeder er meer mee begaan dan ik dacht, maar omdat ik er zelf niet over praatte liet ze me ook maar gewoon doen. Het domineerde op dat moment mijn leven niet, of zo herinner ik het mij toch tenminste. Ik nam mijn medicatie en deed gewoon verder, ondanks het feit dat ik altijd heel moe was.