Zes jaar pijn zonder medicatie
Tien jaar geleden doken de eerste symptomen op: buikpijn, diarree, vermoeidheid. Ik was toen 16 jaar. De diagnose volgde pas zes jaar later. Ik had van in het begin enorm veel pijn, maar er waren de eerste jaren geen ontstekingen te zien.
Mijn gastro-enteroloog erkende officieus dat het ‘waarschijnlijk’ om de ziekte van Crohn ging. Maar omdat wat ze op de scans zagen niet overeen kwam met mijn pijn, kreeg ik geen aangepaste medicatie. Ik zat toen in het vijfde middelbaar en kon meestal maar 3 van de vijf dagen naar school gaan.
Tegen woensdagmiddag was ik telkens doodziek, kreeg ik pijnstillers en moest ik enkele dagen rusten. Zo ging het eens vier weken aan een stuk door, tot ik op spoed belandde. Daar gaven ze mij pijnstillers en stuurden me naar huis. Compleet absurd dat ik zo zes jaar heb geleefd.
Eindelijk een diagnose
Ik ben streng voor mezelf en perfectionistisch. Omdat ik niet genoeg rustte, maakte ik mezelf constant ziek. Ik wist toen ook niet wat Crohn is. Ik mocht van mijn specialist zelfs geen informatie opzoeken omdat “dat me alleen maar bang zou maken”. Dat was een heel zware periode. Uiteindelijk heb ik toch mijn middelbare school goed afgemaakt.
Toen ik na mijn studies een half jaar aan het werk was, heb ik een nieuwe arts gezocht. Zij is nu nog steeds mijn gastro-enteroloog en heeft officieel Crohn vastgesteld. Waarop we meteen een programma zijn gestart om mijn pijn te verminderen. Zij heeft me écht geholpen en daar ben ik haar nog altijd enorm dankbaar voor.