Vrijwilligerswerk
Een paar maanden nadat ik mijn diagnose kreeg werd er een patiëntenvereniging opgericht, de Crohn- & Colitis ulcerosa Vereniging vzw. Ik heb me meteen als vrijwilliger aangemeld en werd secretaresse van Brabant. Dat heb ik een aantal jaren gedaan tot me dat te zwaar viel. Ik werkte toen ook nog fulltime en de twee combineren vormde een aanslag op mijn gezondheid. Ik bleef wel lid en nam zoveel mogelijk aan hun activiteiten deel.
Opnieuw aan de slag als vrijwilliger
Toen ik na 12 jaar stopte met mijn professionele carrière heb ik me terug aangemeld als vrijwilliger. Ik wilde graag nog iets betekenen in deze maatschappij. Je voelt je vlug afgeschreven als je niet meer kan gaan werken en ook voor de sociale contacten is vrijwilligerswerk een boost.
Een voordeel is dat ook de andere vrijwilligers crohn- of colitispatiënten zijn en zij je dus beter begrijpen als je eens een afspraak niet kan nakomen of een werk niet op tijd afgeraakt omdat je ziek bent. Door de jaren heen werd dit een hechte vriendengroep en deden we het werk vaak bij een tas koffie en een stukje taart. Van het een kwam het ander en na een poosje zat ik ook in het bestuur van de CCV- vzw.
EFCCA
In Europa is er ook nog een overkoepelende patiëntenvereniging, EFCCA, en daar werd ik ook bestuurslid van. Dat was wel zwaar, met vergaderingen in heel Europa, van Helsinki tot Barcelona. Maar ik zette me met hart en ziel in. Zo kwam ik in contact met lotgenoten van over heel Europa en ver daarbuiten.
Ook Crohn- en Colitisverenigingen uit pakweg Australië en Argentinië vroegen om lid te worden. Daaraan voelden we dat er echt nood was aan informatie-uitwisseling over de ziekte. We konden veel van elkaar leren. Ik heb het vrijwilligerswerk altijd zeer graag gedaan tot dit 2 jaar geleden ook te zwaar werd en ik met pijn in het hart dit heb moeten opgeven.