Ik wil mijn vrienden niet teleurstellen
Ik heb ondertussen leren leven met mijn ziekte. Maar het was een enorme aanpassing. Vooral de vermoeidheid weegt door. Ik kan daarom niet alles doen wat mijn leeftijdgenoten doen. Ik ga graag uit, maar dan ben ik de dag erna kapot.
Eens op café gaan of uit eten lukt dan weer wel. En festivals doe ik enkel als ik niet blijf slapen. Zo’n hele nacht op een camping slapen en dan die vuile toiletten. Nee, dat doe ik mezelf niet aan. Ik word bovendien sneller ziek omdat mijn immuunsysteem niet optimaal werkt door de medicatie.
Ik wil niet ‘zagen’
Ik moet soms een afspraak annuleren, maar ik weiger om altijd toe te geven aan mijn ziekte. Toch nu niet meer. Ik had onlangs afgesproken om met een vriendin naar Antwerpen te gaan. Ik was enorm ziek, maar ik ben toch gegaan. Ik was beter thuis gebleven, want een leuke dag was dat niet voor mij. Maar ik wil de mensen rondom mij niet teleurstellen. Ik ben soms wel bang dat mensen dat excuus beu zijn.
De meeste vrienden zijn gelukkig heel begripvol, ze weten dat ik af toe eens moet afzeggen. Niet iedereen reageerde zo positief en sommige van die ‘vrienden’ hoor ik nu niet meer. Maar dat trek ik me niet meer aan. Ik weet wie echt voor mij klaarstaat en dat is wat telt. Ik was van bij het begin eerlijk over mijn ziekte. Maar ik schaamde me wel, nog steeds trouwens. Ik wil anderen niet te veel belasten met mijn problemen, dus ik praat er niet vaak over. Ik wil niet constant ‘zagen’ over mijn ziekte.