Verloren tijd bestaat niet
De ziekte van Crohn heeft mij verplicht om stil te staan. Want ervoor raasde ik net als de meesten onder ons door het leven. Hollend van hot naar her, gedreven door ambities en prestatiedrang. Maar toen ik erg ziek was, moest ik stoppen met werken. Dat vond ik erg frustrerend en confronterend.
Liggen en lijden
Het leek alsof ik vanop de zijlijn moest toekijken naar het volle leven dat alle anderen leidden. Ziek in de sofa gleed mijn leven voorbij. Ik probeerde allerlei remedies en medicijnen uit, levend op hoop. Maar ondanks alles verloor ik ontzettend veel tijd aan louter liggen en lijden.
Van duisternis naar licht
Het heeft even geduurd, maar ik besef nu dat mijn periode van stilstand geen tijdverspilling was. Integendeel, de confrontatie met mezelf heeft me heel veel geleerd. De duistere periode van ziekte betekende een enorme groei in mijn zelfontwikkeling. Even stilstaan is de beste manier om jezelf en wat je nodig hebt te leren kennen. Wie halsstarrig weigert om dat te doen, wordt er op één of andere manier wel toe gedwongen. Dat is wat crohn bij mij deed.
“Eens flink lijden, kan wonderen doen.”
“Eens flink lijden, kan wonderen doen.” Dat is een van mijn favoriete quotes die verwijzen naar de cruciale zelfinzichten als gevolg van mijn langdurig ziek zijn. Ik besefte dat enkel een ziekte als crohn mij kon motiveren om mijn levensstijl, overtuigingen en gewoontes te transformeren. Gedreven door wanhoop was ik bereid om alles te veranderen. Ik beschrijf dit transformatieproces in mijn boek ‘Auto-Immuun, van ziekte naar inzicht’.
Eigenliefde als sleutelwoord
Vandaag ga ik misschien niet langer gebukt onder de ziekte – de dagen van helse buikpijn, constante misselijkheid en diarree liggen achter mij – maar ik ben nog altijd bang om te hervallen. Die angst motiveert mij om goed voor mezelf te zorgen. Door intensief te luisteren naar mijn lichaam en gevoelens. Eigenliefde is het sleutelwoord, daar draait alles om. Ging ik vroeger over mijn grenzen omdat ik dacht dat het ‘nooit goed genoeg was’, zet ik nu mijn welzijn op de eerste plaats. Ik wil me niet meer laten opjagen door dingen die zogezegd ‘moeten’, want niets of niemand is het waard om ziek voor te worden. Zelfs mijn eigen ambities niet.