Stilzitten staat niet in mijn woordenboek
Na mijn diagnose ben ik enkele maanden zwaar ziek geweest en kon ik niet naar school gaan. Daardoor heb ik mijn diploma behaald via middenjury. Ik heb daarna enkele pogingen ondernomen om een diploma hoger onderwijs te halen, maar dat is nooit gelukt. De vermoeidheid en constante problemen met medicatie gooiden steeds roet in het eten.
Ik ben wel in volwassenonderwijs bezig met een opleiding maatschappelijk werk. Toch is ook dat niet evident, want met een gezin en een voltijdse job ontbreekt me de energie om met de opleiding bezig te zijn. Het is op de lange baan geschoven, maar ik hoop het diploma ooit te behalen.
Ondanks mijn medicatie, blijft vermoeidheid een rol spelen. Maar dat is omdat ik te veel hooi op mijn vork neem. Rusten staat niet in mijn woordenboek. Na een afwezigheid van drie weken stelde mijn werkgever voor om deeltijds te werken, maar dat wou ik niet. Ik vond die drie weken thuis zitten al de hel. Ik verveelde me dood.
Ik moet soms wel boeten voor mijn actieve levensstijl. Als ik veel stress heb, weet ik dat ik last ga krijgen. Toch is het voor mij belangrijker om te werken en mee te draaien in de maatschappij. Ik wil normaal doen en normaal zijn, dat is waarschijnlijk mijn grootste probleem.
Vandaag werk ik voltijds als administratief medewerker. Op mijn werk hebben ze nooit een probleem gemaakt van mijn ziekte. Ik kan zelfs tijdens mijn werkuren naar het ziekenhuis voor mijn medicatie. Ik heb eigenlijk nog nooit te maken gekregen met vooroordelen over de ziekte of mijn prestaties als gevolg ervan. Gelukkig maar!