Soms voel ik me schuldig
We zijn al samen sinds onze studententijd, mijn man en ik. Ik werd pas een hele tijd later ziek, toen we al kindjes hadden. Pieter was van in het begin heel bezorgd.
Ik ben heel dankbaar dat we de kindjes kregen voor ik ziek werd, want ze vragen toch veel energie als ze klein zijn. Nu zijn ze 5 en 8 en kunnen we het hen goed uitleggen. “Mama is ziek in haar buik”, zeggen we dan. Ze zijn zo zorgzaam, dat is super.
Taken verdelen
Soms vind ik het wel moeilijk. Als ik me niet goed voel, bijvoorbeeld. Ik heb ze heel graag zoveel mogelijk bij me, maar dat kan niet altijd. Ik geef les op hun school, dus ik haal en breng ze op de dagen dat ik werk. Voltijds werken lukt me niet meer. Om me te helpen, brengt en haalt Pieter hen op de dagen dat ik niet werk. Dan sta ik mee op en maak ik ze mee klaar. Als ze de deur uit zijn, kruip ik vaak opnieuw in bed om te rusten. Anders hou ik het niet vol. Pieter begrijpt dat. Maar ik doe mijn best om dan zoveel mogelijk te doen in het huishouden. Op de dagen dat ik thuis ben, zorg ik dat er eten op tafel staat. Desnoods is dat iets heel eenvoudigs. Als het echt niet gaat, kookt Pieter.
Tijd vrijmaken voor elkaar
Hij heeft er veel begrip voor dat ik niet altijd fut en energie over heb om samen dingen te doen. Daar kan ik mij wel schuldig over voelen. Hij wil al heel lang met mij op citytrip, bijvoorbeeld, zonder de kindjes. Dat is echt een drempel voor iemand met colitis. Ik weet niet of me dat gaat lukken: ga ik wel altijd een toilet vinden? Hij vindt dat ik dat van me moet afzetten. Ik mag me niet opjagen, zegt hij. Maar ik heb sowieso last van mijn ziekte. Of ik nu stress heb of niet.
We moeten dringend tijd vrijmaken voor elkaar, dat is zo. We geven elkaar veel vrijheid, maar vinden het ook belangrijk dat we genoeg tijd spenderen met ons tweetjes. Dat maakt onze relatie net zo sterk. Ik heb hem nu beloofd dat we binnenkort naar Amsterdam gaan. Want soms moet je zoiets gewoon doen. En ik doe dat heel graag voor hem.