Mijn sociaal leven lijdt onder mijn ziekte
Mijn dichtste vrienden weten dat ik de ziekte van Crohn heb. Ze tonen wel begrip, maar het heeft toch een serieuze impact op mijn sociaal leven.
Ik moet vaak afzeggen of vroeg naar huis gaan en na verloop van tijd word je dan gewoon niet zo vaak meer uitgenodigd. Dat is vast niet slecht bedoeld, maar het raakt me wel. Mijn vriendengroep is nu een pak kleiner geworden en ik heb geleerd om meer alleen te zijn.
Niet voor gekozen
Ik vind dat wel jammer, want het is niet leuk als je het gevoel hebt dat je wordt uitgesloten. Ik wil ook graag mee uitgaan en leuke dingen doen. Maar ik moet bijna altijd zelf het initiatief nemen. Ik snap wel dat vrienden misschien denken dat ik toch te ziek ben om mee te gaan, maar ik heb daar niet voor gekozen. Ik wil ook niet constant over mijn ziekte praten, maar het zou wel leuk zijn als mensen eens spontaan zouden vragen hoe het met mij gaat. Ik hoor de meesten alleen als het heel slecht gaat of als ik zelf voorstel om iets te doen.
Ik probeer daarom zelf altijd rekening te houden met vrienden als er iets scheelt. Ik stuur snel een sms om te zien of ik iets kan doen of gewoon eens kan langskomen voor een babbel. Ik praat er zelf ook niet veel over, dus ik kan het anderen niet kwalijk nemen dat ze niet volledig op de hoogte zijn van wat de ziekte voor mij betekent op een dagelijkse basis. Misschien komt daar nu met deze blog wel verandering in.