Ik schaamde me enorm
De afgelopen vier jaar waren allesbehalve makkelijk. Ik wou aanvankelijk niets met mijn ziekte te maken hebben. Ik schaamde me enorm. Dat is wel beter nu. Ik zit in allerhande groepen op sociale media waarin patiënten hun verhaal kwijt kunnen. Daar vind ik veel steun.
Ook mijn vriend, zoontje en moeder helpen me. Zonder hen zou ik dit niet aankunnen. Je moet veel dingen zelf uitzoeken. Wat kan ik eten? Wat lukt van werk? Niemand heeft hét antwoord klaar, je moet het zelf uitzoeken. Dat was niet makkelijk, maar het lukt nu wel beter.
Creatieve uitlaatklep
Een andere zware tegenslag was het overlijden van mijn papa een jaar geleden. Ik ben heel gevoelig en kan slecht om met stress. De dood van mijn papa viel me enorm zwaar, want we hadden een heel goede band. Hij was creatief, dat inspireerde mij om te beginnen bloggen. Als een manier om mijn emoties te uiten. Ik heb geleerd om mijn zorgen van mij af te schrijven. En dat voelt heel goed. Ik wil ook andere mensen een hart een onder de riem steken. Het is oké om een slechte dag te hebben, om te huilen, om je slecht te voelen. Ik was altijd zo hard en streng voor mezelf, maar dat probeer ik steeds meer los te laten. Het kan een verschrikkelijke ziekte zijn, maar met steun van je omgeving en een aangepaste levensstijl hoeft het je niet volledig te belemmeren.