Saaie kotgenoot
Toen ik mijn diagnose kreeg, studeerde ik in Kortrijk. Ik zat in mijn eerste jaar TEW, maar door de vermoeidheid kon ik de werkdruk van die richting niet aan. Ik ben overgestapt naar Handelswetenschappen in Gent en dat lukte iets beter. Ik zat op kot met 12 mensen en we hadden per verdieping van zes personen één badkamer en toilet. Toch heb ik nooit een ongelukje gehad in die periode.
Als ik er nu op terugkijk is dat eigenlijk een klein mirakel. Als de wc bezet was, ging ik snel naar het toilet op een andere verdieping. Dat lukte altijd wel op de één of andere manier. Ook tijdens de les trok ik mijn plan. Ik moest vooral ‘s ochtends en ‘s avonds naar het toilet, dus gedurende de dag had ik niet veel last van mijn ziekte. Ik had wel altijd anti-diareticum, toiletpapier en een geurverfrisser in mijn handtas.
Samen naar ‘Thuis’ kijken
Waar ik wel veel last van had, was de vermoeidheid. Dat had uiteraard een impact op mijn studentenleven. Ik ging zelden uit, maar ik deed wel mee aan activiteiten op kot. Het feestje begon bij ons op kot en ging dan verder in de studentenbuurt, maar dat kwartier fietsen was teveel voor mij. Als iedereen vertrok, ging ik slapen of keek ik nog wat televisie. Ik, televisie kijkend in mijn slaapzak is het beeld dat ik heb van mijn studentenleven. Mijn kotgenoten keken samen met mij naar ‘Thuis’ en gingen daarna nog op stap. Ik bleef dan rustig op mijn kamer, maar ik had daar eigenlijk geen probleem mee. Ik kijk met plezier terug naar die periode, ik heb nooit het gevoel gehad iets te missen.
Ik heb altijd gedacht dat mijn kotgenoten vonden dat ik saai was. Maar als ik nu afspreek met hen zeggen ze dat ze nooit iets opgemerkt hebben. Ze wisten dat ik niet op tafel stond te dansen, maar ze vonden me zeker niet saai. Mijn kotgenoten en vrienden wisten toen ook niet dat ik een chronische ziekte had. Ze zagen wel dat ik medicatie nam, maar daar werd nooit echt over gepraat. Zij waren ook met andere dingen bezig, denk ik.