Ik hield mijn opstoot geheim
Voor mijn vrouw zijn het allesbehalve makkelijke jaren geweest. Voor ik de ziekte van Crohn kreeg had ik al een zware herniaoperatie ondergaan, gevolgd door een moeizaam herstel. Dat was in 1994. Ik was toen amper 28. Mijn sociaal leven viel helemaal weg. Ik kon niets anders doen dan tv kijken en aardappelen schillen.
Nieuwe opstoot
Na mijn diagnose was mijn crohn anderhalf jaar lang onder controle. Toen ik weer een opstoot kreeg, verborg ik die voor mijn vrouw. Om haar te beschermen. Want als ik fysiek pijn heb, ziet mijn vrouw mentaal af. Dan maakt ze zich zorgen en vraagt ze tot vervelens toe hoe het met me gaat. Maar op die momenten wil ik gewoon met rust gelaten worden. Ik was bang dat mijn nieuwe opstoot haar zou afschrikken en dat ze me zou verlaten.
De aap komt uit de mouw
Op een dag had ik pijn in mijn borstkas. Ik ging meteen naar het ziekenhuis, voor een uur of twee, dacht ik. Het werden twee weken: ik had een longembolie. Toen de dokter me dat vertelde, zat mijn vrouw naast me. Maar hij zei ook dat ik een stevige opstoot had. Alles wat hij me vertelde, wist ik al. Mijn vrouw wist van niets. De aap kwam uit de mouw. Ik moest haar bekennen dat ik al bijna twee jaar tegen haar aan het liegen was. Ik heb toen beloofd dat ik het haar vertel als ik een opstoot krijg. En we spraken ook af dat ze me geen vragen meer zou stellen. Ik vertel zelf hoe ik me voel, en dat is het dan.
Psychologische problemen overwinnen
De longembolie veranderde me in een echte hypochonder. Bij de minste pijn, was ik bang dat het ernstig is. Dat was onhoudbaar, dus na een tijdje ben ik op zoek gegaan naar een goede psycholoog. Geen makkelijke zoektocht. Uiteindelijk vond ik de juiste persoon, iemand die niet oordeelt. Ik heb een half jaar nodig gehad om mijn psychologische problemen te overwinnen. Dankzij een antidepressivum om mijn stressaanvallen te verlichten en dankzij de praatsessies. Hij hielp me om mijn herinneringen op orde te brengen, zowel de mooie als de minder mooie. Mijn geest was als een rommelig huis. Er was geen ruimte meer, leven was onmogelijk. Ik heb ruimte moeten vrijmaken door alles weg te gooien wat niet belangrijk was. Intussen was het 1999, mijn geest kalmeerde en ik kon opnieuw beginnen leven.
Luisteren doet deugd
Het is heel erg belangrijk om te praten met iemand die je begrijpt. Daarom twijfelde ik niet toen voorzitter Daniel de Bast me vroeg of ik vrijwilligerswerk wilde doen bij de Waalse patiëntenvereniging van Crohn en colitis. Elke woensdag doe ik nu telefoonpermanentie voor de vereniging. Daniel is mijn collega. Hij vroeg het zo vriendelijk dat ik niet kon weigeren. Eerlijk gezegd wist ik op dat moment niet goed of ik wel een goede hulp zou zijn. Ik ben een ingenieur, geen maatschappelijk werker! Maar tot mijn grote verbazing verliep dat allereerste gesprek heel goed. Aan het einde van het gesprek bedankte die persoon me en vertelde hij me dat het hem goed had gedaan om met mij te praten. Ik besefte toen dat ik, omdat ik zelf ziek ben, weet wat mensen doormaken. Ik heb hetzelfde meegemaakt, en daarom vind ik de woorden die troosten.
Sindsdien groeide mijn engagement bij de vereniging. Vandaag ben ik vice-voorzitter. Op woensdag blijf ik telefoonpermanentie doen, en ik ben ook te bereiken via e-mail en messenger.
Xavier is vrijwilliger bij de Waalse patiëntenvereniging. Maar ook Vlaanderen heeft een patiëntenvereniging voor mensen met crohn en colitis. Bij hen kan je bijvoorbeeld terecht om een toiletpas aan te vragen. Meer info vind je op hun site.