Op mijn werk wisten ze van niks

crohn-familie-stoppen-werken-norbert

Momenteel werk ik als internationale bijstandsverlener. Het is een leuke job met weinig stress en een dagelijkse routine. Dat ik die routine nodig heb om mijn ziekte onder controle te houden, heb ik aan de lijve ondervonden.

Toen ik in 2008 de eerste klachten kreeg, was ik net afgestudeerd en werkte ik als verkoper. Voor mijn job moest ik constant de baan op en was ik verantwoordelijk voor een team. Het was een stresserende baan met veel verantwoordelijkheid. Zowel voor als na mijn diagnose bleef ik doorwerken zonder iets te zeggen tegen mijn werkgever of collega’s.

Die situatie was allesbehalve ideaal. Zo deed ik soms een dutje langs de kant van de weg of nam ik snel een afrit om naar het toilet gaan. Ik wou mijn ziekte niet aanvaarden. Ik moest en ik zou blijven doorgaan.

Dat heb ik zo’n twee jaar volgehouden, tot ik mijn limiet bereikt had. Ik was kapot en doodziek. Ik heb het toen voor het eerst tegen mijn baas gezegd. Hij had begrip voor mijn situatie en bood me een kantoorjob aan. Die functie lag me echter helemaal niet dus ik ben zoek gegaan naar ander werk.

Ik heb communicatiemanagement gestudeerd en ik heb altijd een grote passie gehad voor reizen en hospitality. Toen ik stopte als verkoper leek me het dan ook de geschikte gelegenheid om in het buitenland te werken. Ik kreeg in Frankrijk een job te pakken bij een internationale hotelketen waar ik op korte tijd doorgroeide naar PR manager in het hoofdkantoor in Martinique.

Ik mocht de wereld rondreizen en ik vond het een fantastisch leuke job. Mijn collega’s wisten niet dat ik ziek was en omdat ik bijna altijd alleen op de baan was of in mijn eigen kantoor zat, viel dat ook niet meteen op.

De stress die gepaard ging met de functie maakte het echter onmogelijk om mijn job goed uit te oefenen. De hoge werkdruk heeft een hoge tol geëist van mijn lichaam. Op een jaar tijd was ik meer dan 15 kg afgevallen. Ik was constant moe, misselijk en voelde me miserabel.

Ik besefte toen dat het zo niet verder kon en ik heb vrijaf genomen om mijn familie in de VS te bezoeken. Zij waren al van in het begin op de hoogte van mijn ziekte en wisten ook wat het concreet inhield. Mijn zus werkt namelijk in de medische sector. “Het doet mij pijn om je zo te zien”, was het eerste dat mijn moeder zei toen ik van het vliegtuig stapte.

Mijn familie was heel ongerust. Dat heeft me doen inzien dat ik een job met meer stabiliteit en minder stress nodig had. Ik ben teruggekeerd naar België en sindsdien werk ik als internationale bijstandsverlener.