Niet kunnen doen wat ik wil
Ik ben jong en ik kan niet doen wat ik wil door mijn ziekte. Ik kan ook niets plannen. Dat vind ik heel lastig. Zowel op professioneel als op sociaal vlak worden mijn opties beperkt. Ik maak er het beste van, maar dat wil niet zeggen dat ik het ok vind.
Ik werk vandaag deeltijds als poetshulp, maar ik heb professioneel wel andere ambities. Ik heb een opleiding gevolgd voor notarieel medewerker en zou graag aan de slag gaan bij een notaris of bij justitie. Af en toe solliciteer ik voor zo’n functie. Tot nu toe met negatieve ervaringen. Als ik aan het einde van zo’n gesprek vertel dat ik lijd aan een chronische aandoening, dan betekent dit meestal het einde. Ik zou het natuurlijk kunnen verzwijgen en zien wat er gebeurt. Maar als mijn toekomstige werkgever mijn situatie niet kan accepteren, dan werk ik er liever niet.
Ik heb aan mijn huidige werkgever ook meteen verteld hoe de vork aan de steel zit en dat was geen probleem. Ik werk alleen en heb geen contact met collega’s. Dat is handig want zo word ik niet geconfronteerd met onbegrip. In een vorige job was dat anders en raakte ik wel in conflict met een collega. Ze had kritiek op het feit dat ik regelmatig naar het toilet moest. Ze dacht dat ik dat deed om te profiteren.
Mijn job nu is niet ideaal: gewrichtspijnen en water gaan niet goed samen. Maar voorlopig blijf ik dit doen. Ik heb nooit problemen gehad met mijn vaste klanten. Als er toch sprake is van een negatieve impact, dan wordt mijn rooster veranderd. Zo zorg ik ervoor dat er voldoende tijd zit tussen twee klanten, om de vermoeidheid en de pijn in te dijken.