Niemand begreep wat er aan de hand was
Ik kreeg de diagnose toen ik 16 jaar was. Ik was toen al een jaar ziek en niemand wist wat er scheelde. Ik was heel moe, misselijk en had dagelijks last van diarree. Ik ging toen elke dag met de trein naar school, dat was echt een verschrikkelijke periode. Veel mensen vonden dat ik overdreef. Maar ik voelde dat er iets serieus aan de hand was. Gelukkig verbeterden mijn symptomen van zodra ik de diagnose kreeg en er medicatie werd opgestart.
Mijn kind kwijnde weg
Mijn oudste zoon Nathan is 15 jaar en kreeg op zijn 8ste ook de diagnose. Ook zijn diagnosestelling was niet evident, zelfs al is de ziekte vandaag veel bekender. Zijn jonge leeftijd maakte het moeilijk. Artsen dachten aanvankelijk dat ik het serieuzer nam dan nodig omdat ik zelf de ziekte heb. Na verschillende testen kwam dan toch de juiste diagnose uit de bus. Voor mijn zoon en voor mij was het een heel moeilijke periode. Hij was zo jong en fragiel, als volwassene met wat reserves kom je er na een opstoot toch iets sneller bovenop. Het is veel erger om je eigen kind te zien wegkwijnen dan zelf ziek te zijn.
Vandaag hebben we zijn ziekte min of meer onder controle. Hij zit nu in het vierde middelbaar en studeert Latijn-Talen. Dat lukt prima. Hij heeft niet zoveel hinder van zijn Crohn, maar wel van zijn psoriasis. Het is vooral de combinatie van beiden ziekten dat een sterkte impact heeft op zijn leven. Hij heeft de ziekte vooral in zijn dunne darm. Daardoor heeft hij geen last van diarree wat zijn comfort natuurlijk vergroot. We moeten wel andere waarden in het oog houden, want hij neemt veel minder vitaminen op. “Ik maak geen geheim van mijn ziekte, maar ik praat er ook niet constant over. Iedereen reageert positief en met veel begrip”, zegt Nathan.