Mijn moeder heeft veel schrik gehad
Ik was nog heel jong toen ik de eerste keer ziek werd, amper 18 jaar. Mijn moeder heeft me in de eerste jaren van mijn ziekte en voordat ik was getrouwd, heel goed verzorgd. Ze heeft veel schrik gehad, weet ik, ook al werd dat toen niet zo gezegd.
In die eerste jaren sukkelde ik van de ene opstoot in de andere. Ik ben ook een paar keer flauwgevallen thuis. Toen wisten we nog niet wat er met mij aan de hand was. Je zou voor minder doodsangsten uitstaan voor je dochter. Als ik foto’s van toen terugzie, dan schrik ik altijd hoeveel ik vermagerd was op korte tijd. Terwijl ik als kind en puber nooit echt mager ben geweest.
Natuurlijk dacht ze aan het ergste, maar ze heeft dat toen nooit gezegd aan mij, om te vermijden dat ik zelf ook bang zou worden. Ook al voelde ze zich machteloos, op die manier probeerde ze me toch een beetje te beschermen. Op drie jaar tijd was ik 20 kilo afgevallen. “Zet een mes ervoor en je ziet haar niet meer staan”, zei mijn vader half grappend. Op den duur was mijn ziek zijn de normale gang van zaken geworden bij ons thuis. “Ons Betty is ziek”, klonk het dan.
De enige in de familie
We waren met 5 kinderen thuis. Ik heb nog twee oudere broers, een oudere en een jongere zus. Crohn is vaak een erfelijke ziekte, maar ‘gelukkig’ ben ik de enige van de familie die het heeft. Mijn broers en zussen maakten zich natuurlijk ook zorgen, maar het was vooral mijn jongste zus Katrien die mijn ziekte niet kon plaatsen. Ze is 8 jaar jonger en was pas 10 toen ik de eerste keer ziek werd. Zij heeft het er erg lastig mee gehad om mij zo te zien, en niet goed te snappen wat er gebeurde. We hadden een hechte band en ze trok zich mijn miserie erg aan. Ik probeerde me dus zo goed mogelijk te houden, maar dat lukte natuurlijk niet altijd goed.