Mijn collega’s wisten van niks
Vandaag ben ik 11 jaar thuis. Ik heb gewerkt van mijn 18de tot mijn 46ste. Eerst voltijds, daarna 4/5de. Mijn collega’s op mijn laatste werkplek hebben zelfs nooit geweten dat ik de ziekte van Crohn had.
Ik had nooit gedacht dat ik 16 jaar lang zou zwijgen op het werk. Laat staan dat ik op voorhand had durven dromen dat ik zo lang zou kunnen werken! Vandaag zou ik dat niet meer doen. Maar ik was bang voor de reacties, de vooroordelen die er leefden… Toen was de ziekte ook niet zo bekend en was er minder begrip voor, terwijl nu iedereen wel iemand kent met de ziekte van Crohn.
Tegenwoordig mag iedereen weten dat ik Crohn heb. Ik schaam me niet meer. Als ik voor een etentje wordt uitgenodigd, zeg ik wat ik niet mag eten. Mensen hebben er begrip voor en houden rekening met mij en mijn Crohn.
Beter Crohn dan een depressie
Ook mijn oud-collega’s zijn nu op de hoogte. Om de twee maanden ga ik met een groepje iets eten of gaan drinken. Ik regel dan alles, ook het restaurant, want ik was en blijf een secretaresse.
Toen ik nog werkte, probeerde ik het zo weinig mogelijk te tonen als ik last had van een opstoot. Maar alerte collega’s hadden wel door dat er iets scheelde. Op het moment zelf vroegen ze wel niet wat er aan de hand was. Toen ik uiteindelijk opbiechtte dat ik Crohn had, reageerden ze eerder opgelucht. “We dachten dat je een depressie had omdat je zo lang moest thuisblijven.” Wisten zij veel dat Crohn voor het leven is…