Bang dat mensen mij lui vinden
Ik doe de administratie en boekhouding voor de zaken van Kristof en van mijn ouders, overgenomen door mijn broer. Zij werken beiden enorm hard. Privé en werk lopen helemaal door elkaar bij mij. Daarom kan ik moeilijk zeggen hoeveel uur ik werk. Als ik alles optel, kom ik waarschijnlijk wel aan een flinke parttime job.
Handig is dat ik zelf mijn uren kan plannen. Ik kan de kinderen van school halen, koken en naar het ziekenhuis gaan voor mijn medicatie. Dat geeft mij soms het gevoel dat ik niet veel werk. En dat anderen denken: “Ze is op uitstap, ze staat alweer aan de schoolpoort. Moet zij niet werken?”
Ik kan overdag afspreken met vriendinnen en dat doet deugd. Het betekent wel dat ik op andere momenten moet zien rond te raken met mijn werk. Het bouwverlof is voor ons niet echt verlof. We zijn altijd bezig met administratie, lopende projecten, … Vaak zitten Kristof en ik op zondagvoormiddag samen aan tafel te werken.
Toch wil ik niet meer terug naar vroeger. Vandaag ben ik mijn eigen baas. Ik kan zelf plannen wanneer ik wil werken en dus ook wanneer ik even moet rusten. Daar neem ik ook de tijd voor, een groot verschil met een jaar geleden.
Yoga leert me loslaten
Ik doe sinds kort aan yoga. Dankzij een vriendin. Zij wist van mijn ziekte en stelde voor dat ik eens meeging met haar. Met de nodige scepsis van mijn kant. Dat was nergens voor nodig. Yoga leert mij relativeren en los te laten.
Het is een rustige vorm van yoga, geen zweverig gedoe. Ik weet dat ik er niet van genees, maar de ademhalingsoefeningen helpen mij om in stresserende situaties de rust te bewaren. Het heeft me al enorm veel deugd gedaan.