Ik begreep niet waarom hij bij me bleef

inge_driesluyten2

We waren twee jaar samen toen ik plots last kreeg van rugpijn. Het was heel erg: ik kon niet meer zitten, niet meer liggen, niet meer staan. Daarna volgde een enorme zoektocht naar de oorzaak van die pijn. Mijn man leefde toen erg met me mee.

Pas toen we vier jaar samen waren, volgde het verdict en kreeg het kind een naam: colitis ulcerosa. In het begin was ik opgelucht dat ik zo’n milde vorm van de ziekte bleek te hebben. We besloten aan kindjes te beginnen.

Kinderwens uitstellen

Maar net op dat moment, in 2017 was dat, volgde de ene opstoot na de andere. Het was verschrikkelijk, een echte hel. Ik heb het heel moeilijk gehad, dat jaar. Ik moest noodgedwongen mijn kinderwens aan de kant schuiven, en voelde me daar heel schuldig over tegenover mijn man. Het was mijn schuld dat we geen kinderen konden krijgen. Maar hij reageerde heel begripvol. Ik wilde zo graag kinderen dat ik niet besefte dat mijn lichaam er niet klaar voor was. Hij wel, hij zag dat ik op was. Voor hem betekende uitstel bovendien geen afstel.

We hebben toen heel veel gepraat. Ik kon niet begrijpen dat hij bij mij bleef. Wie wil nu iemand met zo’n lichaam, vroeg ik hem dan. Iemand die voortdurend moe is, voortdurend klaagt en pijn heeft. We hebben het toen ook veel over de toekomst gehad. Stel dat ik een stoma zou hebben, bijvoorbeeld, zou hij dan bereid zijn mij te helpen? Maar dat was allemaal geen probleem voor hem.

Zorgzamer dan ooit

Hij is er echt voor me: zowel praktisch als emotioneel. Ik ben geen klager, en ik wil hem niet belasten met mijn ziekte. Maar hij heeft me snel door als ik me niet goed voel. Dan blijft hij vragen of het wel goed met me gaat. Ik heb veel geluk met hem. En bovendien kreeg hij gelijk.

2018 was een veel beter jaar voor mij. Tijdens mijn ziekteverlof heb ik heel veel kunnen rusten. Daardoor voelde ik me veel beter, en gaf de dokter groen licht voor een zwangerschap. Het was meteen prijs! Binnenkort krijgen we een kindje.

Mijn man is nu, tijdens mijn zwangerschap, nog zorgzamer dan hij al was. Als ik me niet goed voel, staat hij te springen om me te helpen. Dan geeft hij me een massage, omdat ik moet rusten. Als ik iets wil doen, neemt hij het uit mijn handen. Frustrerend, voor een bezige bij als ik. Maar hij heeft me geleerd op mijn eigen tempo te leven.