Hoe kon ik helpen als ik niet wist wat ze had?
We waren alletwee al volwassen toen Karen ziek werd. We hebben altijd een goede band gehad. Karen was bang dat dit zou veranderen na haar diagnose.
Karen heeft mij altijd sneller in vertrouwen genomen dan onze mama, omdat zij zich nogal snel zorgen maakt. Als ze het lastig had in de periode dat ze ziek was, klopte ze meestal eerst bij mij aan. Dat bracht ons dichter bij elkaar.
“Tante Karen heeft soms buikpijn”
In het begin was er veel onduidelijk. Het duurde lang vooraleer Karen een correcte diagnose kreeg. Die onzekerheid woog ook zwaar op mij als zus en op de rest van ons gezin. Want hoe konden we haar helpen als we niet wisten wat ze had?
We hebben altijd heel open gepraat over haar ziekte en de bijhorende symptomen. We hebben dat als gezin echt samen aangepakt en gezocht naar wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ook mijn twee dochters, die nu 17 en 20 jaar zijn, wisten van kleins af aan dat tante Karen soms buikpijn had en dringend naar het toilet moest.
Potje voor hoogdringende gevallen
Zo zaten we eens in de wagen met mijn dochter en een vriendin, toen Karen heel dringend naar het toilet moest. Ze had altijd een potje bij voor die hoogdringende gevallen. Dat werd ook zonder gêne besproken. Of die keer toen we op familieweekend waren en Karen hulp nodig had met haar stoma. Dat vormde voor mij nooit een probleem. Bij ons in de familie is IBD een ziekte zonder taboes.