Hoe mijn dokter de diagnose aanbracht
Ik herinner me nog exact het moment waarop ik de diagnose kreeg. En de lijdensweg die eraan vooraf ging. Toen ik voor de eerste keer ziek werd, zat ik nog in het secundair. Ik had maandenlang last van diarree, heel leuk als 16-jarige puber.
Het duurde uiteindelijk een jaar en drie colonoscopie vooraleer de diagnose van Crohn werd gesteld. Tot op vandaag weet ik nog altijd niet waarom het in hemelsnaam zo lang geduurd heeft om daarachter te komen.
Na het laatste onderzoek zei mijn arts terloops bij het buitengaan dat ik Crohn had en dat ik eens moest opzoeken in de bibliotheek wat het was. Ik vond het niet gepast voor een arts om zo’n ingrijpend nieuws op die manier te vertellen.
Maar hij was ondanks zijn gebrekkige social skills wel een uitstekende dokter. Maar zijn boodschap was duidelijk. Het was aan mij om uit te pluizen hoe het zat met die Crohn.
Op zoek naar jongeren met Crohn
In mijn zoektocht naar informatie ben ik vrij snel terechtgekomen bij CCV-vzw (Crohn- & Colitis ulcerosa Vereniging vzw). Hun jongerenwerking sprak me aan en overtuigde me om met andere jongeren op vakantie te gaan. Tijdens die week heb ik enorm veel bijgeleerd over Crohn.
Het was even uitzoeken wat wel en wat niet werkt voor mij, want elke Crohn-patiënt is anders. De CCV-vzw jongerenvereniging was in ieder geval een grote hulp. Het deed echt deugd om omringd te zijn door mensen van dezelfde leeftijd die weten hoe je je voelt en wat er in je omgaat. Dankzij hun ervaringen kreeg ik een beter idee van wat mij te wachten stond.