Het mooiste moment van mijn leven
Mijn vriendinnen kregen allemaal kinderen rond hun dertigste. Ook ik had een grote kinderwens. Maar op dat moment was ik alleen.
Toen ik in 2001 iemand leerde kennen, ging het heel snel. We gingen meteen samenwonen en na lang praten besloten we een kindje te adopteren. In 2002 trouwden we en startten we de procedure voor een adoptie op. Daarvoor ondernamen we een grote reis naar China. Toen kon ik dat nog allemaal. Ik zou het me met mijn situatie nu niet meer kunnen voorstellen. Zo veel verschillende vluchten, zo lang vliegen. Maar de gedachte dat ik een kindje in mijn armen zou houden, gaf me energie.
Een kindje… Het was mijn grootste droom. Toen verliepen die procedures nog veel makkelijker dan nu. Op minder dan 2 jaar tijd was alles rond. Dat is vandaag ondenkbaar. Onze dochter Jill kwam in ons leven toen ze 9,5 maanden oud was. Het moment dat ik haar voor de eerste keer in mijn armen hield, dat was het mooiste moment uit mijn leven. Het maakte alle miserie van ervoor goed. Eindelijk. Ik had eindelijk mijn gezinnetje.
Alleenstaande mama
Jammer genoeg bleef mijn sprookje niet duren. Nog geen 10 maanden nadat Jill bij ons kwam wonen, zijn mijn ex en ik gescheiden. Hij had iemand anders. Sindsdien voed ik mijn dochter alleen op. Ze heeft haar adoptiepapa nooit gekend. Dat was zijn keuze, hij had al een dochter uit zijn eerste huwelijk. Dat is niet altijd makkelijk. Op school houden ze daar wel rekening mee. Maar wanneer ze bijvoorbeeld een stamboom moest maken, was het moeilijk om de situatie uit te leggen. Gelukkig gaat het heel goed met mijn dochter. Ze is nu een prachtmeisje van 15 jaar. En nog altijd het mooiste dat me kon overkomen.