De gewrichtspijn was nooit eerder zo erg
Mijn dichte vrienden en familie waren al langer op de hoogte van mijn ziekte, maar het is pas sinds het online verschijnen van deze blogposts dat ik me echt geout heb als patiënt. Ik kreeg gelukkig enkel positieve reacties. Ik kan op veel steun rekenen, dat merkte ik nog maar eens toen ik een paar maanden geleden een heel zware opstoot kreeg.
Ik ben toen volledig gecrasht. Ik heb regelmatig opstoten met misselijkheid en diarree, maar deze keer ging het gepaard met verschrikkelijke gewrichtspijn. Ik raakte niet uit bed, zelfs me even verschuiven in bed deed pijn.
Gelukkig zorgde de aangepaste medicatie na een week al voor verbetering. De week erna was ik opnieuw aan het werk. Mijn vrienden belden me in die periode regelmatig op om te praten of om te vragen of ik iets nodig had van de winkel. Het is hartverwarmend om te weten dat je vrienden klaar staan voor je.
Even geen sociaal leven meer
Ik ben nog altijd aan het recupereren. Ik ben langzaamaan aan het herstellen, maar dat vraagt tijd. De nieuwe medicatie stimuleert jammer genoeg ook de vermoeidheid. Ik werk nog steeds deeltijds, maar dat bouw ik af naar 16u per week.
De vermoeidheid heeft vooral een impact op mijn sociaal leven, want ik ga meestal al om acht uur slapen. Dan is het natuurlijk moeilijk om tijdens de week ‘s avonds nog iets af te spreken. De enige avond dat het af en toe lukt om ‘uit te gaan’ is vrijdagavond, want dan heb ik twee dagen om te recupereren. Gelukkig snappen mijn vrienden dat en blijf ik altijd welkom.