Geef mij maar een stoma
Na mijn studies ging ik enthousiast en vol plannen meteen voltijds aan het werk. Toen ik enkele maanden aan het werk was, ben ik voor het eerst erg ziek geworden: diarree, bloedverlies, misselijkheid en enorm hevige buikpijn.
Mijn huisarts heeft me meteen naar een expert in Leuven gestuurd die heel snel de juiste diagnose stelde: colitis ulcerosa. Door mijn job wist ik meteen hoe laat het was. De diagnose horen was één ding, de klachten onder controle krijgen was een andere zaak. Ik was zo ziek dat ik op enkele weken tijd 15 kg afviel. De artsen bleven me cortisonekuur na cortisonekuur geven, maar deze hadden geen effect. Hun hardnekkigheid is eenvoudig te verklaren: op dat moment waren de alternatieven op het vlak van medicatie beperkt.
Ik werd uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis. Ik was zo zwak en vermoeid dat ik niet meer kon stappen. De artsen hebben toen overwogen om me te opereren en een stoma te plaatsen. Ik was toen 21 jaar en een stoma is het laatste wat je dan wilt, maar op dat moment vroeg ik er zelf om.
Ik had zoveel pijn en alles, zelfs een stoma, was beter dan nachtenlang afzien op het toilet. Het is gelukkig zo ver niet gekomen dankzij nieuwe medicatie die meteen aansloeg. Ik heb in totaal zes weken in het ziekenhuis gelegen, maar dankzij de nieuwe medicatie was ik snel terug de oude.
Na een maand revalidatie aan de Belgische kust voelde ik me veel beter en wou ik opnieuw voltijds aan het werk. Alleen bleek dat niet zo evident …