Zijn familie schaamt zich over mij
Ik praat heel open over mijn ziekte. Waarom ook niet? Ik kan er nu eenmaal niets aan doen dat ik de pech had om deze ziekte te krijgen. Mijn leven stopt ook niet omdat ik last heb van een chronische aandoening. Het helpt ook dat ik van nature vrij rustig ben en niet snel last heb van stress.
Ik wil jongeren oproepen om verder te leven en er open over te praten. Jongeren zijn vaak bezig met hoe hun omgeving zal reageren. Soms is dat negatief, maar daar moet je afstand van leren nemen. Je kunt niet meer doen dan eerlijk te zijn. Als mensen toch negatief reageren, is dat hun keuze.
Dat merk ik zelf ook in mijn omgeving. Ik ben nu drie jaar samen met mijn vriend. Ik heb het hem meteen verteld en hij heeft er nooit een punt van gemaakt. Zijn familie wel. Die schaamt zich over mij. Ze geloven precies niet dat ik echt ziek ben. Dat bezorgt ons wel stress als koppel om daarmee om te gaan. Vandaag vermijden we zoveel mogelijk familiebezoek omdat we hun onbegrip te lastig vinden. Het helpt ook niet om te proberen uit te leggen wat er aan de hand is, ze willen het niet begrijpen. Frustrerend.
Gelukkig is mijn partner helemaal anders. Toen ik voor het eerst een opstoot had toen we pas samen waren, was ik wel bang voor zijn reactie. Hij voelde zich toen vooral machteloos omdat hij niets kon doen om mij te helpen. Maar dat is normaal, ook artsen zijn dan machteloos. Het is de vloek van een chronische ziekte. Soms moet je ze gewoon ondergaan en wachten tot het voorbij gaat.