Van de ene spoedoperatie naar de andere
Ik was een halfjaar aan het werk toen mijn gezondheid enorm achteruit ging. Ik was net 22 geworden. Ik werkte deeltijds, maar sprong vaak in voor een zieke collega. Ik wilde mijn job niet kwijt, dus ik zei niks over mijn ziekte.
Maar tegelijkertijd nam de stress toe. Ik had opnieuw ontstekingen en een abces. Tijdens de operatie die daarop volgde, merkten ze dat mijn dikke darm volledig was aangetast. Mijn volledige dikke darm moest verwijderd worden. Ik wou dat absoluut niet, maar ik had geen keuze want ik werd elke dag zieker.
Tijdens de operatie is alles fout gelopen. Ik kreeg een buikvliesontsteking en moest een spoedoperatie ondergaan. Ik belandde op intensieve zorgen. Mijn ouders besloten om me diezelfde nacht nog naar een universitair ziekenhuis te laten overplaatsen.
“Er bestaat de kans dat ze het niet haalt”
Van zodra ik binnen kwam, zagen de artsen hoe erg het met mij was gesteld. Het enige wat ze op dat moment konden doen, waren buikspoelingen en mij intussen in slaap houden. Mijn buik was volledig ontstoken. De arts heeft toen gezegd tegen mijn ouders: “Als het een vechter is, komt ze erdoor. Maar ze kan het even goed niet halen.” Ik herinner me daar niks meer van, ik was weg van de wereld. Het was een verschrikkelijke periode voor mijn ouders.
Wat volgde, was een hospitalisatieperiode van 5 maanden. Ik moest eerst herstellen, waarop er een hersteloperatie volgde. Uiteindelijk verliet ik het ziekenhuis met een stoma, zonder dikke darm en met minder dan twee meter dunne darm. Daardoor heb ik ook het short bowel syndroom. Daar had ik de eerste jaren niet zoveel last van, maar sinds kort wel. Daarom krijg ik specifieke medicatie voor die aandoening.