De diagnose was een opluchting

maikel_driesluyten17

Het duurde elf jaar, van mijn 8etot mijn 19e, alvorens ik de juiste diagnose kreeg. In die tussentijd heb ik heel veel onderzoeken ondergaan, maar daar kwam niets uit. Daarom dacht een arts zelfs dat mijn klachten psychosomatisch waren. Als gevolg van stress. Ik was nog een kind.

Op den duur dachten veel mensen dat ik overdreef, dat het tussen mijn oren zat, of dat het een excuus was om niet naar school te moeten. Toen ik eindelijk de diagnose kreeg voelde ik me vreemd genoeg ook erg opgelucht. Nu had ik tenminste de mogelijkheid om mijn ziekte uit te leggen aan mijn omgeving. Ik vind het niet erg als mensen me vragen hoe het met mij gaat, ook al is het soms moeilijk om duidelijk te maken wat chronisch ziek zijn allemaal inhoudt.

In mijn directe omgeving is er niemand die zich echt kan inbeelden hoe leven met een chronische ziekte, met constante pijn ook, is. In mijn familie ben ik de enige, ik ken wel iemand met fibromyalgie. Die persoon snapt het wel. Anderen willen dan weer niets horen over mijn ziekte.

Je ziet ook niet aan mij dat ik ziek ben, dat zorgt soms voor onbegrip. Ik heb geen last van zichtbare nevenwerkingen van mijn medicatie. Het is dus soms lastig voor de buitenwereld om te geloven dat een jonge gast zoals ik echt ziek is.