De solidariteit van mijn vriend
Mijn vriend is mijn eerste grote liefde. We leerden elkaar kennen toen ik 17 was. Van bij de eerste symptomen was hij er voor mij. Altijd, en onvoorwaardelijk. Daar voel ik me soms schuldig over.
Altijd eerlijk geweest
We woonden al samen toen ik last begon te krijgen van de eerste symptomen. Ik schaamde me wel een beetje over die anale scheurtjes, maar ik ben altijd eerlijk geweest tegen hem. Hij reageerde op de best mogelijke manier, vol begrip. Hij is mijn emotionele steun en toeverlaat, nog meer dan ervoor. Zo kende ik hem al, hij is enorm lief en heel empathisch.
Samen leren leven met mijn ziekte bracht ons dichter bij elkaar
Ook praktisch is hij een grote steun. Hij verzorgt de wonde aan mijn bil want ik kan er zelf niet aan. Niet iedereen zou dat zien zitten, maar hij doet dat zonder meer. Dat vind ik ongelooflijk. Samen leren leven met mijn ziekte heeft ons alleen maar dichter bij elkaar gebracht.
Soms voel ik me schuldig
Geen moeite is hem te veel, soms vind ik zelfs dat hij zichzelf te veel wegcijfert voor mij. Hij eet zoals ik eet, ook al wil ik voor hem apart koken. Hij deelt alles met mij. Soms voel ik me daar schuldig over, maar hij doet het uit solidariteit voor mij. En uit liefde. Hij kiest zijn momenten om te ‘zondigen’. Als ik een avondje weg ben met vriendinnen, dan gaat hij naar de frituur.