De kinderwens voorbij
“Kinderen?” Dat is een vraag die je als vrouw heel veel krijgt. Zeker als je geen kinderen hebt, valt het op hoe dikwijls je ze krijgt. Wij hebben geen kinderen, door mijn ziekte. Maar dat is oké. We zijn ook content.
We wilden wel graag kinderen, zeker mijn man, maar de timing wilde niet mee. Een week na onze trouw kreeg ik uitsluitsel over de diagnose van Crohn, op een moment dat je als koppel net aan kinderen begint te denken. “Wacht daarmee tot je in remissie bent”, raadden de artsen me aan.
Maar die remissie kwam niet. Tien jaar lang ben ik heel ziek geweest. Van wittebroodsweken is er nooit sprake geweest. En kinderen? Dat zag ik niet zitten. Ik hoorde wel verhalen van ander Crohn patiënten die zich tijdens hun zwangerschap super voelen, maar evengoed hoorde ik verhalen van mama’s die na hun bevalling last kregen van een erge opstoot.
Ik was al zo verzwakt. Te zwak voor een zwangerschap, en te ziek voor de zorg van een kindje. Want dat was mijn grootste vrees, dat ik niet zelf voor mijn kindje zou kunnen zorgen. Ik wilde ook niet iemand anders met de zorg van mijn kind opzadelen. Toentertijd was de zorg voor kinderen immers nog het exclusieve terrein van de vrouw.
Dromen van kinderen
Pas rond mijn 32ste ben ik beginnen herstellen maar het heeft geduurd tot ik 35 jaar was vooraleer we door hadden dat Crohn voor het leven is. Toen hoefde het niet meer voor mij, 35 vond ik te oud om eraan te beginnen. Mijn man, ondanks zijn grote kinderwens, heeft me altijd gesteund. Hoe moeilijk die beslissing ook was. Ik heb veel geweend en ik droomde zelfs dat ik zwanger was. Ik huilde tranen met tuiten toen mijn petekind zijn nieuwjaarsbrief voorlas.
Onmogelijke combinatie
Ik vraag me trouwens af of ik vandaag wél voor een kind zou kiezen, als ik opnieuw de keuze zou moeten maken. Want de combinatie van werken en de zorg voor een kind is al voor veel gezonde ouders een moeilijke oefening, met mijn ziekte lijkt ze onmogelijk. Met een kind had ik niet kunnen werken, en omgekeerd.
Maar het leven gaat door. Toen we onze kinderwens achter ons konden laten, kwam ook het besef dat we ons nooit zorgen zouden moeten maken om hen. Vandaag trekken we de deur achter ons dicht en we zijn weg. We zijn 36 jaar getrouwd en gelukkig. Ik mag niet klagen.