De inzinking
Onlangs is Ann na een bijzonder zware en langdurige opstoot 6 maanden thuisgebleven omdat ze er psychische problemen door kreeg. Ze zat er helemaal door.
Ondertussen kent mijn dochter de signalen. Als ze een paar opeenvolgende weken niet uitgerust wakker wordt, dan weet ze dat er een opstoot aan komt. Een paar maanden geleden was het nog eens zover: ze kreeg een opstoot waardoor ze 4 dagen thuis moest blijven. Maar na die rustperiode raakte ze er maar niet vanaf. De huisarts verwees haar door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek.
Twee maanden later zat ze nog thuis. Dat was helemaal tegen haar gewoonte in want ze moet al doodziek zijn om niet te gaan werken. Maar Ann recupereerde niet meer. Toen ze zich daarna even wat beter voelde, kreeg ze zowel van de specialist als van de huisarts groen licht om weer aan de slag te gaan.
Intensieve therapie
Ze had wel al aangegeven dat het mentaal niet zo denderend met haar ging. En kort daarop stortte ze in op het werk. De directeur vertelde haar dat ze pas mocht terugkeren wanneer ze zich beter zou voelen. Ann heeft in die periode veel gerust en intensieve psychotherapie gevolgd. Ondertussen was ik zwaar gevallen en moest Ann ook nog eens voor mij zorgen. Dat kwam er dus nog bij. Maar goed, we hebben het doorstaan.
Alhoewel het wel littekens heeft nagelaten, Ann is over haar limiet gegaan. Ik merkte dat ze sneller boos werd: op het werk, maar vooral thuis. Ik heb de ergste klappen moeten opvangen. Op het werk was Ann bang om tegen de bewoners uit te vliegen. Het gaat om dementerende bejaarden, die je geduld soms serieus op de proef kunnen stellen. Terwijl geduld noodzakelijk is om met hen om te gaan. Ze heeft veel op haar tong moeten bijten.
Ann heeft het gehad met ‘geduldig’
Volgens de huisarts was haar gedrag ‘perfect normaal’. Mensen met Crohn hebben blijkbaar vaker dan anderen last van depressies en burn-outs. En dan volgt het woord ‘normaal’. Voor de huisarts is dat misschien normaal maar voor Ann was het dat op dat moment helemaal niet. Ze had zich immers nog nooit zo gevoeld. “Het komt allemaal wel goed” of “Je moet geduldig zijn”. Ann kan dat woordje geduldig niet meer horen! Ze heeft dan liever dat ze gewoon niets zeggen. Ze zegt het er nu al vaak bij: “Niet beginnen over geduld hé!”
Schrijven helpt
Ann had dan ook veel beter naar haar lichaam moeten luisteren. Helemaal over is het vandaag niet, ze staat nog altijd onder begeleiding van een psycholoog. Dat was ook de voorwaarde van de huisarts, hij wilde haar niet meer thuis laten blijven om te vermijden dat ze in een isolement zou terechtkomen.
Ze schrijft nu veel, op aanraden van de psycholoog. Aan haar eigen verhaal. Soms lukt het schrijven, soms niet. Je kan dat niet forceren. Maar het heeft haar wel geholpen om haar mentaal moeilijke periode door te komen.