Balanceren tussen werken, rusten en leven
“Je darm is volledig hersteld”. Toen mijn specialist die woorden uitsprak, wist ik niet wat ik hoorde. Eindelijk! Ik heb gezonde darmen! Mijn medicatie en de manier waarop ik leef hebben me er helemaal bovenop geholpen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de perfecte balans tussen werken, rusten en leven soms nog wat moet zoeken.
Intussen ben ik al meer dan een jaar in remissie. Mijn laatste opstoot van mijn Crohn is zelfs al van 2016 geleden. Toen ik hoorde dat mijn darmen er helemaal gezond uitzagen, was ik zo blij dat ik meteen een fles cava ben gaan kopen. Samen met mijn man en mijn mama heb ik een glas gedronken om het goede nieuws te vieren.
Bijwerkingen en vermoeidheid
Last van mijn darmen heb ik nu dus niet meer. Wél van bijwerkingen van de medicatie. En van de vermoeidheid. Soms voel ik die al opkomen als ik opsta. Op andere dagen overvalt het me uit het niets. Dan zegt mijn lichaam plots: en nu is het genoeg geweest. Als dat gebeurt, is het eigenlijk al vijf na twaalf. Het betekent dat ik veel te veel hooi op mijn vork heb genomen.
Mindful leven
Gelukkig krijg ik die klopjes van de hamer tegenwoordig veel minder. Dat komt omdat ik heb leren luisteren naar mijn lichaam. Sinds een jaar of drie zet ik meer in op mindful leven, dat helpt me wel. Ook op het vlak van communicatie. Ik durf nu niet alleen mijn grenzen stellen, maar ik ben daar ook heel open en eerlijk over. Er is helemaal niets mis mee om te zeggen ‘het gaat eventjes niet’. Die vier woorden betekenen ongelooflijk veel voor mij. Het zijn mijn kapstokjes om verder te gaan.
Ik ben niet zoals chocolade: ik kan niet iedereen blij maken
Al is dat voor mij niet altijd zo vanzelfsprekend: ik ben een echte people pleaser. Ik wil dat iedereen mij graag ziet. Maar ik heb nu wel geleerd dat ik niet zoals chocolade ben: ik kan niet iedereen blij maken.
Geleerd om grenzen te stellen
Daarom probeer ik me nu te omringen met mensen die dat begrijpen en respecteren. Mensen die beseffen dat ik niet altijd de ‘spring in ‘t veld’ ben die alles voor iedereen wil doen. Dat ik niet ‘nee’ zeg tegen hen, maar tegen mezelf. Om dan later, op een ander moment of een andere manier, met veel liefde ‘ja’ te zeggen. Als ik ‘nee’ zeg, betekent dat trouwens niet dat ik niet wil, maar dat ik niet kán.
Het is vooral toen mijn papa stierf dat ik heb geleerd dat ik mijn grenzen moet stellen. Dat is nu een jaar of twee geleden. Natuurlijk doet dat verlies me nog altijd veel verdriet. Maar tegelijkertijd heeft het mij heel veel geleerd, en daar ben ik echt dankbaar voor. Op zulke momenten sta je extra stil bij de vergankelijkheid van het leven. Je moet het hier en nu doen.