8 jaar en stress
Op mijn negentiende kreeg ik eindelijk de diagnose dat ik colitis ulcerosa heb. Ik zeg eindelijk, omdat er een periode van tien jaar onwetendheid en onzekerheid aan vooraf ging.
De eerste symptomen doken op toen ik 8 jaar was. Ik had vaak last van buikpijn en van bloedverlies. De eerste onderzoeken leverden niets op. “Niets aan de hand, het is stress”, aldus de artsen. Eén arts dacht ook dat mijn klachten psychosomatisch waren. Ik ben dus ook twee keer naar een psychiater geweest, maar die zag meteen dat ik daar niet aan het juiste adres was. Na jaren van vruchteloze bezoeken aan de huisarts en de specialist vonden mijn ouders het genoeg. “Geen onderzoeken meer”, beslisten ze.
Na zes maanden diagnose
De symptomen gingen daardoor natuurlijk niet weg. Tien jaar later moest ik voor een andere reden op onderzoek. Ik vertelde de gastro-enteroloog over de symptomen waar ik al zo lang last van had. Zij wilde dit meteen verder onderzoeken. Dankzij haar kreeg ik na 6 maanden en verschillende hypotheses later eindelijk een diagnose. Het was uiteindelijk een labo-onderzoek dat duidelijk maakte dat ik aan colitis ulcerosa leed.
Nooit doorverwezen
Mijn eerste reactie was er uiteraard een van opluchting. Maar ook wel van kwaadheid. Waarom moest het zo lang duren? Waarom had de arts in het eerste ziekenhuis mij nooit doorverwezen? Vanwaar die tunnelvisie? Vandaag heb ik een heel goede band met mijn behandelende arts.