Trouwen tussen de ziekenhuisopnames door

crohn-trouwen-betty

Je trouwdag is vaak een onvergetelijke dag, waar je heel lang naar uitkijkt. Ook ik ga die dag nooit vergeten. Dankzij die ongenode gast, luisterend naar de naam Crohn. Een week na mijn trouw kreeg ik eindelijk mijn diagnose.

Toen ik zeventien jaar was, kreeg ik mijn eerste darmontsteking. Daarna sukkelde ik van de ene darmontsteking naar de andere. Toch kreeg ik nog altijd niet meteen de diagnose van Crohn. Zelfs niet na een eerste ziekenhuisopname, en ik alle typische symptomen van de ziekte van Crohn kon afvinken. 

Na twee weken in het ziekenhuis werd ik naar huis gestuurd zonder precieze diagnose. “Stress door het werk”, dat was de boodschap. In die tijd hadden jonge mensen immers geen Crohn, dat was een ziekte voor oude mensen, dachten de dokters. Dus zochten ze niet verder.

Zwakke darmen

Zo modderde ik 2 jaar aan. Ik had de hele tijd opstoten, die elk meestal een week lang duurden. “Betty heeft zwakke darmen”, zei iedereen. Mijn voeding had ik intussen zelf al serieus aangepast. Ik at geen vezels meer, geen bruin brood, niets met zaadjes, geen rauwkost, geen vettig eten… Jarenlang heb ik geleefd op witte boterhammen met kaas.

Ondanks mijn inspanningen bleef ik ziek worden. Drie weken voor mijn huwelijk was het opnieuw prijs. Deze keer was het zó erg dat ik met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis belandde. Daar lag ik weer, voor een verblijf van 2 weken deze keer. Een “darmontsteking moet zijn tijd hebben om te genezen”, vertelden ze me.

Dat was vreselijk: ik wilde naar huis – ik ging trouwen en er was nog zoveel te doen! Maar ik werd maar niet beter. Mijn verloofde stelde toen voor om ons huwelijk uit te stellen. Maar daar wilde ik niet van weten. Tegen doktersadvies in ging ik naar huis, om te trouwen.

Eindelijk mijn diagnose

De kerkdienst lukte nog net. Maar tijdens het feest zelf was ik zo verzwakt dat ze een speciale zetel voor mij hadden voorzien. Ik kon niet rechtop staan, niet dansen, niet eten. Pronken met mijn trouwjurk zat er ook niet echt in: intussen was ik zo veel vermagerd dat ze de jurk nog snel hebben moeten innemen.

We trouwden op een zaterdag, en de woensdag daarop belandde ik alweer in het ziekenhuis. De artsen wilden bijkomend onderzoek doen, want op de foto’s die ze hadden genomen nét voordat ik naar huis ontsnapte om te trouwen, hadden ze zweren ontdekt op mijn dikke darm. “We denken dat we weten wat het is”, stemden ze mij hoopvol. Twee dagen later wist ik het, eindelijk: de ziekte van Crohn. Weet je wat toen mijn eerste gedachte was? “Joepie, ik ga genezen!” Helaas, niets was minder waar.